In deze editie: 9 zangers en zangeressen, 18 niet per se vrolijk kijkende lichtgesplete ogen, 1 hond, geen bijbaantje, 1 exodus, 1 nationaal voetbalteam, 3 gewaarwordingen en 13 ps’en.

Hallo kompanen en kompanettes. Nochtans een gelukkig kerstfeest gewenst vanuit het yangonse. Ik gok erop dat jullie nog druk bezig zijn met derde tot en met zevende kerstdag (uitbuiken kan immers ook in 2013) dus ik ben nog net op tijd met mijn beste wensen.

Hier was het een verdomd rustige kerst. Huisgenoot M, de andere huisgenoten, en eigenlijk ook alle andere 300 mensen aan wie ik me in de eerste week heb voorgesteld als de bff van Huisgenoot M. zijn allemaal stad danwel land uit gevlucht. Dus zat er weinig op dan eens een weekje niks te doen. Ik ben veel aan het lezen, ben mezelf Illustrator en Indesign aan het leren met thuisstudieboeken (telt dat als zelfhulpboek – want dat zou de afgelopen week wel in een wat tragischer daglicht zetten..) en heb gezellig aan de keukentafel flash cards zitten knippen om aan m’n Birmees te beginnen. Over de al dan niet behaalde successen op dat front kan ik nog maar beter niet uitweiden, al wil ik op dit punt wel melden dat ik a-pe-trots was toen ik vanmiddag in de taxi ‘hier links’ zei in het Birmees, en dat de taximeneer toen ook daadwerkelijk links afsloeg.

Gelukkig heb ik de afgelopen week niet hélemaal alleen doorgebracht en ben ik zélfs een paar keer het huis uit geweest. Maar voor de eerste aanspraak die ik had na de grote kerstexodus hoefde ik het huis niet uit. Nee… ik zat gewoon rustig mijn instant noodles te eten (want waarom kom je anders naar zo’n land). Hoor ik van buiten ineens: ‘1.. 2.. 3.. 4’, en vervolgens begint er een voltallig koor te zingen, met gitaar en tamboerijn en al. Ik denk: wat de fuuuuuuuuck!

Dus ik loop naar de voordeur, staan daar 9 birmezen te zingen. Op dat moment realiseer ik me ook pas dat ze – zij het met een zwaar accent – jingle bells zingen. Ik hoef jullie natuurlijk niet meer te vertellen dat ik dacht dat ik gek werd.

Onze voordeur heeft overigens weinig met een deur te maken, maar alles met een open ijzeren traliewerk, waardoor het een beetje is alsof je naar een opgesloten dier staat te kijken. Voor hun dan. Maar ik wilde die tralies ook niet open gooien, want voor je het weet wordt het een huiskamerconcert – en probeer dán nog maar eens van ze af te komen.

Maar goed, het bleken dus christenen die kerstliedjes kwamen zingen. En zo stond ik daar als een gekooid dier, door 18 niet overtuigend vrolijk kijkende lichtgesplete ogen aangestaard. Vét ongemakkelijk!

En omdat ze niet echt aanstalten maakten om een einde te maken aan het gezang probeerde ik een hangende houding tegen de muur in te nemen die een zekere nonchalance uit moest stralen, maar die in werkelijkheid alleen maar ongemak schreeuwde. Dat begon me na 2 nummers echter ook een beetje te guitig te worden, dus heb ik mijn aziatische dank uitgebracht door met licht vooroverbuigende bewegingen en met mijn handen respectvol samenvouwend me achteruitlopende uit de voeten te maken.

Nadat ik weer aan mijn inmiddels lauw geworden noodles zat – net niet buiten zicht van de voordeur (die overigens weinig met een deur van doen heeft wil ik nog maar eens benadrukken) – speelden ze gewoon verder in hun kerstrepertoire en maakten er uiteindelijk 4 nummers van. Ik nam aan dat ze geld wilden zien, maar omdat ik geen zin heb om bij iedere scheet een koor op de stoep te hebben staan (precedentwerking enzo) heb ik mijn spreekwoordelijke hand op de knip gehouden. Een encore hebben ze dan ook niet meer gegeven.

Overigens had Huisgenoot M. wel al een keer iets verteld over zangmensen, en ik meen me te herinneren dat zij op die momenten gestrekt op de vloer onder het raam gaat liggen opdat het betreffende koor haar niet kan zien – daardoor voelde ik me enigszins gesterkt in mijn krenterigheid.

Ik had deze week ook nog bijna mijn eerste baantje hier. Twee expats die op vakantie gingen zochten iemand om op de hond te passen in hun huis. Helaas kaapte de schoonmaakster van Huisgenoot M. dat baantje voor me weg. Zogenaamd omdat zij het geld harder nodig zou hebben. Ik had daar zo mijn twijfels bij; mijn lifestyle kost immers ook niet gratis (dat is slang. voor duur.). Maar ja… zo gaan die dingen. Ik besteedde er verder weinig aandacht aan totdat ik enkele dagen later in mijn halfslaap gewekt werd met:

Mr Jan…   … Mr Jan…    … Mr Jan…

jw: grmmbll… hmppff… grmmbl…. waarbenikingodsnaam … … ohjamyanmar..

Mr Jan…

Mr Jan…

Dus ik loop mijn kamer uit in m’n onderbroek en m’n haar in een slaaphanenkam en kijk om me heen.

Mr. Jan… I’m here

[draait 360 graden]

Mr. Jan.. Here!

[draait 360 graden]

No.. here! .. [draait driehonderdzest-oh daar ben je!]

Is de schoonmaakster (die overigens een schatje is). Ze staat achter het huis door het raam te roepen. De hond is kwijt. Weggerend. Of ik mee kon komen helpen zoeken.

Ik schiet een broek aan loop – onderwijl ze 35 keer sorry zegt – mee naar het huis dat om de hoek staat, de slaap nog uit m’n ogen wrijvend. Daar staat dat klotebeest natuurlijk gewoon bij de voordeur (die verdacht veel van een voordeur weg had) te wachten, en zodra we die open maken rent ze naar binnen.

Maar nu ik hier toch ben op m’n flip flops (ik zou pantoffels zeggen, ware het niet dat ik – in tegenstelling tot jullie arme stakkers – in een land woon waar het altijd warm is, en waar het nationale voetbalteam shirts draagt met banana milkshakereclame erop). We dwalen af.

Nu ik daar dus toch was dacht ik dan meteen maar een beetje met die hond te stoeien. Ik wordt niet voor niks met grote regelmaat een ‘hondenliefhebber pur sang’ genoemd (het ontschiet me even door wie – hoogstwaarschijnlijk omdat dit alleen in mijn eigen hoofd voorkomt). Dus ik steek m’n hand uit. HAM. Kutbeest bijt in mijn vinger.

Dat zou op zich niet erg zijn geweest als bijtende honden niet mijn doodsangst nummer 1 zijn in ontwikkelingslanden.

Ik zag het beeld al voor me. Ik die schuimbekkend lig te creperen in huis, en nét het laatste wolkje schuim uitbek op het precieze moment dat huisgenoot M. terugkomt van vakantie. Maar helaas bleek bij nadere inspectie dat het beest niet doorgebeten had. En daarbij schijnt die hond half yangon al gebeten te hebben, dus ik ga er voor het gemak vanuit dat ik niet stervende ben. Ik zei zojuist ‘helaas’ omdat ik het schuimbekkende beeld met huisgenoot M. wel een mooi uiteinde vond, dus ik denk dat ik het na ga bootsen met tandpasta als ze terugkomt. Bijkomend voordeel is dat de Colgate hier schuimt als een malle.

(zij die mij kennen als iemand die graag gesprekken aanknoopt júíst op het moment dat ik mijn tandenborstel in mijn mond stop kunnen zich ook voorstellen wat een ravage dat iedere avond weer oplevert hier in huis)

En met dat beeld zal ik jullie moeten laten vrees ik. Eigenlijk had ik een heel ander ‘hoofdonderwerp’ voor deze pnot gepland, maar ik had me ook voorgenomen om dit keer weer op m’n woorden te letten, dus de dope head, de kerststeak, en – als toefje op de taart – mijn nieuwe koloniale hardloopclubje – zullen tot de volgende editie moeten wachten.

ps. had ik al verteld dat ik een fiets heb? Een japanse met wel vijf versnellingen. En shiamo grip. Dat klinkt ook japans. Het spreekt voor zich dat ik me helemaal de man voel nu ik op m’n fiets door het gestreste yangonse verkeer race.

pps. ik heb in bkk een prachtig nieuw macje gekocht, en nu heb ik imessages en facetime – wat dat ook betekenen moge. De mensen met iphones, ipads en waarschijnlijk ook alle andere dingen waar een i voor staat kunnen zich daarmee kenbaar maken door een digitaal gesprekje te starten op jwvrooij apuhstaartuhhhh jeewee punt net. Jullie zijn ook welkom om skype weer eens aan te zetten. Op de vroege ochtend.

ppps. heeel veel plezier op jullie allerhande feestjes morgen.

pppps. ik moest dus wel best wel een beetje wennen aan het ‘nieuw land’ idee. In het begin had ik 3 keer een moment waarop ik echt even niet wist in welk land ik was. Was een hele vreemde gewaarwording want het gebeurde niet op momenten dat ik wakker werd, maar ook gewoon midden op de dag. Dat gaf een kort moment van hevige stress, een soort van microidentiteitscrisis, vervolgens abstraheerde ik aan mijn omgeving dat ik in Azië was, en het volgende moment herinnerde ik me weer dat ik in Myanmar was.

ppppps. dat van die banana milkshakes op de voetbal shirts.. dat was natuurlijk nonsens.

pppppps. Slapende honden moet je niet wakker maken of zoiets is toch een spreekwoord of niet? Want anders slaat de titel als een tang op een halalvarken.

ppppppps. Dat met dat halalvarken en die tang bedacht ik me zojuist zomaar ineens. Best wel sterk al zeg ik het zelf.

pppppppps. Die fiets kopen was me ook nog wat trouwens. Dat dacht ik althans. Ik ging downtown op zoek naar een fietsenwinkel, en de eerste de beste zijstraat die ik in liep bestond alleen maar uit verfwinkels. ‘Bloody fantastic’ dacht ik. ‘Het is weer zo’n land waar de hele wijk alleen maar 1 soort winkel heeft, en waar altijd als je tomaten nodig hebt je nét in de teddyberenwijk blijkt te zijn’. De zijstraten in downtown Yangon zijn allemaal genummerd en lopen van 1 tot en met bijna honderd. Ik begon op goed geluk bij 24 – de verfstraat – en dacht: dit kan nog verdomde lang gaan duren. Maar wat was mijn blijdschap groot: straat 25 was de fietsstraat en zat bomvol met fietsenwinkels. Ik dacht dat ik gek werd!

ppppppppps. jeanne is er al consensus over waar 2013 het ‘jaar van’ wordt? Ik behoud graag het recht tot veto en wil zelf voorstellen om in 2013 allemaal iets totaal nieuws te starten. En anders wordt dat mijn persoonlijke doel.

pppppppppps. dat gezegd hebbende is mijn ‘2012 jaar van de alliteratie’ nooit écht van de grond gekomen.

ppppppppppps. als alternatief wil ik 2013 het jaar van de precedentwerking voorstellen. Ik weet nog niet precies hoe dat praktisch uit zou pakken, maar ik kan me zo voorstellen dat als je jelle in 2013 één keer een hap van je snickers geeft, hij de rest van het jaar gerechtvaardigd is iedere snickers die je op het punt staat in je mond te stoppen uit je hand te grissen. Uiteraard moet een en ander nog in rechtsgeldige terminologie uitgewerkt worden (het moet natuurlijk wel standhouden in de rechtbank), maar ik vertrouw erop dat ik daarvoor mijn warme contacten binnen de Rechtenfaculteit van de Vrije Universiteit kan aanwenden.