Zeven dagen mediteren – met zonder praten – op een heuvel op Ko Samui, Thailand. Zou hij zijn verlichting vinden of zou hij breken? Zou hij zijn aardse bezittingen opgeven of overwint zijn ego? En hoeveel van de 8 precepten (Boeddhistische leefregels) zal hij verbreken? Alhier een minuut-tot-minuut beschrijving over wat er voorviel. Noem het een liveblog zo je wil.

Voordat ik inga op het begin van het einde van het ego – eerst op de valreep nog wat ego-strelerij: er staat een artikel over mij en het &PROUD film festival in de komende editie van Winq (Nederlands homoblad). Hij schijnt vanaf 1 maart in de kiosk te liggen ;).

BFF J mailde een tijdje terug dat ze op bezoek zou komen in Myanmar en meldde tussen neus en lippen door dat ze vantevoren een meditatie retraite zou gaan doen in Thailand. Ik hoor al jaren over dat soort retreats maar vond nooit dat ik er klaar voor was om zoiets te doen. Nu kwam het echter op een goed moment, en zo vond ik me op een onfortuinlijke dag op de boot naar Ko Samui en realiseerde ik me dat ik naar een Thais eiland ging en dat er geen comazuipen op het programma stond.

Wel op de planning stond een 7 daags meditatiekamp in een Boeddhistisch centrum. Aldaar zou de gong iedere ochtend om 4.30 slaan en zou er tot 21 uur een programma zijn van sitting en walking meditation, Boeddhist teachings, readings, yoga en chantings. In totaal was het zo’n beetje 5,5 uur mediteren per dag, 2 uur aan readings en teachings en 1 uur voor yoga en voor chanting. Daar tussendoor zaten 3 lange pauzes. En we aten alleen maar breakfast en lunch, dus de laatste maaltijd was rond het middaguur. Daarmee moesten we het doen tot het ontbijt om half 8 de volgende ochtend.

Wat slaapfaciliteiten was het ook geen pretje: een houten plank met een bamboematje erop, op een slaapzaal met z’n dertigen. We kregen wel een kussen, maar dat bleek ook een blok hout. Desalniettemin was een belangrijke reden om naar deze retraite te gaan omdat het ‘lekker soft’ was. Ik ken de retraites uit Myanmar waar mensen Vipassana doen. Tien dagen lang het klooster in, alleen maar zitmeditatie in sessies die úren duren, yoga verboden, en je mag elkaar zelfs niet aankijken. Vergeleken daarbij leek dit programma – met sessies van een half uurtje, en zitten afgewisseld met lopen – een eitje.

DAG 0 – 14.30
We komen aan bij het pickup point op Ko Samui. Zelf ben ik redelijk opgehyped, want J en ik zijn een wedstrijdje 7-elevens spotten begonnen. Iedere 7-eleven is 1 punt waard, en voor Family Mart krijg je dubbele punten. Ik sta voor met 11-8, dus ik ben in opperbeste stemming.

Maar mijn enthousiasme verandert ietwat als we het kantoortje bij het pickup point inlopen. Daar zitten een paar meiden – vrij jong, type plofbroek backpacker. Geen ervan kijkt naar ons op als we binnen lopen omdat ze te verdiept zijn in telefoon en laptop. Niet echt motiverend volk. J maakt zich zorgen over de eetsituatie en gaat nog snel ergens een takeaway box met vleesch scoren voor ons.

DAG 0 – 21.20
Aangekomen en gesettled in het meditatiekamp. Het is een prachtige plek op een heuvel in de jungle. Er is een grote eetzaal, en hogerop de heuvel liggen de meditatiehal en de dorms. Daar tussendoor liggen wat paadjes en bijgebouwtjes. We zijn omringd door jungle en beestjes, maar hebben hier en daar doorkijkjes naar de zee en het strand.

We kregen vanavond bij aankomst een introductie, rondleiding en een kleine maaltijd (de eerste meevaller van het kamp). Verder hebben we onze slaapplek geclaimd, en na een eerste meditatie zijn we gesilenced. Vanaf nu een week geen woord.

DAG 1 – 05.05
De kwaliteit van mijn slaap was zo’n beetje zoals je zou verwachten als je op een houten plank ligt. Godzijdank had J wel een vliegtuigkussentje voor me gebietst, dus ik had wel nog enig comfort. Uiteindelijk nog wel een keer in slaap gevallen, maar dat mocht niet erg baten aangezien de gong al om 4.30 klonk. Bij binnenkomst in de meditatiehal zie ik BFF J echter al zitten. Vrijwel vooraan, en met de rug rechter dan de Boeddha.

Tijdens de introductie is ons verteld dat de eerste 3 of 4 dagen zwaar zullen zijn, maar dat we daarna zullen zweven. Ik zweef echter om 05.03 al, maar dat komt voornamelijk omdat ik niet meer dan zeven minuten geslapen heb.

DAG 1 – 05.23
Het blijkt dat we de komende zes dagen eigenlijk enkel en alleen maar op onze ademhaling gaan focussen. De hele dag lang. Zelf lukt me dat ongeveer 9 seconden – zo’n beetje twee ademhalingen. Daarna kijk ik naar de mooie jongen rechts voor me en raak ik de tel kwijt. Ik verwacht dat dit nog wel een paar dagen zo doorgaat, want er zijn onnatuurlijk veel mooie jongens hier.

DAG 1 – 07.35
Godzijdank Godzijdank Godzijdank er is koffie! Oploskoffie – maar koffie nonetheless.

DAG 1 – 13.00
Het gaat me vooralsnog goed af. In de trant van dat ik nog niet dood wil althans. Heb al 3 sessies redelijk stil kunnen zitten voor het halve uur, zonder dat ik m’n benen in een andere houding hoefde te leggen. Een mega overwinning op zich.

Ben wel bang dat ik me zo apathisch kan houden vanwege mijn schreeuwende slaaptekort. De yoga sessie vanochtend was zo mogelijk nog zwaarder en pijnlijker dan stilzitten.

DAG 1 – 17.48
Godzijdank, we kregen nog een slap bruin bammetje bij de thee. Geen grofvolkoren, maar z’n vierkant tarweboterhammetje zonder korst met jam. En afschuwelijk zoete chocolademelk. Maar denk dat ik het hiermee wel red tot morgenvroeg.

Meditatie ging redelijk vanmiddag en ik ben niet heel erg af aan het dwalen in mijn hoofd.  Althans niet met piekeren of Yangon of de toekomst, maar let nog wel veel op de andere geïnterneerden en zoek oogcontact op (lees: ik zit achter de mooie jongens aan).

DAG 2 – 04.40
Goed geslapen vannacht gelukkig. Had een meditatiemat gejat uit de zaal en heb daarop geslapen. Die mat is zo’n beetje 60 cm bij 60 cm, en als ik die in een ruit neerleg, met een punt bij m’n kussen, dan kan ik er in foetushouding precies op met mijn schouders, heup en knieën. Comfortabel zou ik het niet durven noemen, maar als een houten plank je nul-meting is dan is het een behoorlijke luxe.

DAG 2 – 08.12
Het gaat aardig allemaal, al merk ik wel dat het serieus wordt nu. Één dagje stilzitten kan iedereen natuurlijk wel volhouden als het moet, maar vandaag beginnen mijn gedachten meer te dwalen. En omdat ik met dit soort zaken het doorzettingsvermogen van een peuter heb, kan dit nog wel eens een make or break momentje worden.

Heb me voorgenomen om me minder bezig te houden met alle andere geïnterneerden, en mag me daarom alleen nog maar bekommeren om de mooiste van de mooie jongens (for once heb ik het nu niet over mezelf). De rest van de mooie jongens zijn off limits geworden. Het leek me onrealistisch om alle mooie jongens uit mijn gedachten te verbannen.

Voel me wel uitgeslapen en fit, maar dat kan ook komen omdat ik net een cafeïneshot heb gehad. Tot nu toe dacht ik tijdens de sessies vaak dat ik in een trance viel, maar dan bleek iedere keer dat ik eigelijk gewoon in slaap viel. J lijkt daar geen last van te hebben. Rug nog altijd even recht. Ik ben begonnen aan haar te refereren als de Neo Boeddha.

Vooralsnog levert meditatie me meer PNOT quotes dan #nieuweinzichten op, maar het heeft me wel al aan het denken gezet over de balans in het leven en over mijn schreeuwende ego.

DAG 2 – 12.30
Ochtendsessie was erg fijn en was aardig gefocust. En we hebben dagelijks readings van een Engelse monnik. Ik schat dat hij ergens in de zestig is, en hij woont al sinds de jaren 90 in kloosters in Thailand. Vroeger was hij vooral kwaad. Hij is erg belezen in de Boeddhistische leer, maar is ook iemand die een wild, westers leven heeft gehad en die geen blad voor de mond neemt. Dus hij is een goeie om een introductie te geven in de leer. Hij is vreeslijk grappig soms, en op andere momenten lult hij een eind weg over Boeddhistische theorieën die irrelevant zijn voor ons.

Na de ochendsessie loop ik mindful naar de lunch. Zes stapjes inademen, en zes stapjes tijdens het uitademen. En geen enkel geluid maken bij het lopen. Aangezien ik de heuvel af moet duurt het dus nogal even voordat ik bij de lunchzaal ben, met als gevolg dat ik als laatste bij het (overigens heerlijke) lunchbuffet aankom. Niemand mag eten totdat ik opgeschept heb, dus 60 mensen haten mij nu. Godzijdank mag niemand z’n bek opentrekken.

Ik overweeg nog even om op mindful snelheid mijn roestvrijstalen hondenbak vol te scheppen, maar dat doe ik ze toch maar niet aan.

Ik zeg overigens dat 60 mensen op me wachten, maar dat zijn er eigenlijk 59. De Neo Boeddha heeft natuurlijk weer 2 uur en 20 minuten uitgetrokken om haar hondenbak weg te werken, dus voor haar komt het niet op 5 minuten.

Maar goed… ik was dus op gepaste snelheid op aan het scheppen van het vega buffet, blijk dat het dessert op is. NONDEJU. FOKKING HUFTERS!

Weg zen. Ik haat mijn leven.

Note to self: nooit meer mindful naar de lunch lopen. It backfires.

Uiteindelijk blijkt overigens dat a) het toetje toch niet op is en b) het toetje niet te vreten is, dus ik heb voor niets mijn zen verpest. Waarschijnlijk is daar een belangrijke les uit te trekken, maar die weiger ik te nemen.

DAG 2 – 13.45
In een boekje over meditatie dat de Neo Boeddha me geleend heeft lees ik over ‘the right way to make a living’. Er staat ik niks mag doen met gedode dieren en mensen ook niet aan mag zetten om alcohol te drinken. Oeps….

DAG 2 – 15.21
Onze ietwat sociaal ongepaste Britse monnik heeft het vandaag in zijn ‘Dhamma talk’ over afleidingen en desires. Daarbij staat hij langdurig stil bij (zin in) seks. Hij had gisteren al gemeld dat hij in zijn oude leven nooit zoveel om seks gaf, en dat het enige plezierige stukje eraan eigenlijk alleen maar helemaal aan het eind is. Maar vandaag vertelde hij dat ondanks zijn lage seksdrive, hij toen hij monnik werd maandenlang alleen maar aan seks kon denken tijdens zijn meditaties.

Ik had al gehoord dat andere mensen die meditatiekampen doen soms dagenlang aan seks denken, en was vooraf doodsbang (lees: keek uit naar) dat ik 57 geile uren zou hebben. Tot nu toe nog niks daarvan – ondanks alle mooie jongens. Maar dan zit er hier ineens een monnik die me 20 minuten lang zit te primen om onheuglijke gedachten te hebben. Ik dacht dat ik gek werd!

Uiteindelijk kwam hij wel nog met een tip om er vanaf te komen: je moet maar aan de meest afstotelijke persoon denken die je kent (repulsive was het woord dat hij gebruikte). Zelf leek me dat weinig Boeddhistisch.

Hij meldde tussen neus en lippen door nog wel dat dit probleem in Thaise kloosters onderkend wordt, en dat er vroeger veel kloosters waren die een ontbindend lijk hadden liggen ergens in een achterkamertje. Geile monniken moesten bij dat lijk gaan zitten mediteren. Zelf had hij ook wel eens een autopsie bijgewoond samen met een paar monniken die er ook van wilden blijven snoepen, en ging nog even in op de (vrij gruwelijke) details van de autopsie.

DAG 2 – 17.31
De Neo Boeddha kwam zojuist met eten aanzetten en had het lef om een paar woorden tegen me te fluisteren. De jam was op toen ik als laatste mindful aan kwam kakken bij de thee, dus ik moest het met een droge boterham doen. Maar de Neo Boeddha had op onverklaarbare wijze ergens een andere stash eten. Er lijken geen grenzen te zijn aan hoe ver ze zal gaan om mij de regels te laten overtreden.

Vreemd genoeg gaat ’t me nog steeds vrij gemakkelijk af. De sessies duren niet zo lang en we zijn redelijk vrij in hoe we zitten (kleermakerszit of op onze knieën en hakken, of gewoon met opgetrokken knieën op je kont zitten. En we hebben kleine kussentjes waardoor je je kont net effe wat hoger van de grond kan houden, wat meer creativiteit aan houdingen geeft. Meestal red ik het minstens 15 minuten zonder van houding te wisselen, maar soms ook de hele 30 minuten van de sessie. Soms zit ik echt te wachten op de gong dat de sessie afgelopen is, maar andere momenten wil ik eigenlijk nog wel effe doorgaan.

Mijn grootste probleem is moeheid. Ik blijf vaak steeds wegsukkelen. Maar behalve dat ben ik echt veel geconcentreerder dan ik had durven dromen. Ik dwaal wel af, maar niet extreem. Ik weet alleen niet of mijn meditatietechniek goed is. De enige instructie die we gehad hebben is: maak lange ademhalingen, en volg je adem van het puntje van je neus, door je lichaam naar beneden tot je buik uitzet bij je navel. En weer terug. That’s it. Over and over and over and over again.

Dus ik probeer steeds langzamere ademritmes te maken, en tel hoe lang ik in- en uitadem.

Verder ben ik vrij neutraal over het geheel. Het is niet superzwaar, ik vind het niet erg om niet te praten, en er is nog geen nare shit naar boven gekomen. Bij de andere geïnterneerden ook nog niet, zo lijkt het.

DAG 2 – 21.12
De Neo Boeddha heeft de 1e prijs voor mindful eten binnengesleept. Als ze de eetzaal beginnen te dweilen zit de Neo Boeddha nog in d’r eentje op d’r hondenbak met eten te contempleren. Zelf heb ik nog geen awards binnengehaalt. Slechts een eerbare vermelding in de categorie ‘mindful poepen’. Ik dacht nog dat ik kans maakte op een podiumplek voor langzaamste loper, maar daar ging uiteindelijk een Zenboeddhist mee aan de haal. Zij was ook wel écht tergend langzaam moet ik toegeven.

DAG 3 – 04.23
De mooiste van de mooie jongens keek me vanochtend aan terwijl ik met mijn meditatiemat onder de arm naar de zaal liep, maar helaas kon ik niet uit zijn blik lezen of het uit verliefdheid was of omdat hij wilde zien we er vals speelde door op z’n mat te slapen.

DAG 3 – 12.01
Ben heel erg op m’n adem aan het focussen tijdens de meditaties en heb het idee dat ik iets goed doe. Voelde m’n focus veranderen op een gegeven moment, al weet ik niet of dat kwam omdat Nirvana in zicht was of omdat ik de hele tijd mijn adem heel erg lang inhoud. Ik denk het laatste – al begin ik ook het vermoeden te krijgen dat Nirvana en zuurstofgebrek erg dicht bij elkaar liggen.

De Neo Boeddha heeft me vandaag nog niet aangekeken. Maar dat prefereer ik boven haar corrupterende woorden over eten.

In de categorie #nieuweinzichten ben ik begonnen met heel hard JUDGING te roepen in mijn hoofd als ik bevooroordeeld of neerbuigend over iemand denk (which is pretty much everyone). Met mijn gebrek aan stimulans en omringd door om gelijkdenkende mensen is dat nu nog te overzien, maar ik hou mijn hart vast voor mijn terugkeer in de echte wereld.

Verder heb ik (voor de tigste keer) ingezien dat ik een egocentrische zak ben, maar ik heb vooralsnog geen overtuigend argument gehoord om dat te veranderen. Ik hoop wel dat ik hieruit haal dat ik gefocuster en geconcentreerder door het leven ga. En als het even kan wil ik dat bereiken op een manier waarbij ik mezelf niet eerst tot de rand van bewusteloosheid hoef te dwingen.

DAG 3 – 13.42
Ben geneigd om nu nog even langs de meditatiezaal te lopen om te kijken of de Neo Boeddha daar vrijwillig zit te mediteren tijdens de pauze. De gedachte aan de geschrokken blik op haar gezicht op het moment dat ik haar omduw uit d’r perfecte kleermakerszit is precíés wat ik nodig heb op dit moment.

DAG 3 – 18.00
Ik had weer een hele goeie middag. Al dan niet door een zuurstoftekort. In mijn overwegingen ben ik tot de volgende conclusies gekomen: ik moet minder voor mijn eigen geluk leven, en meer voor dat van mensen om me heen. De hypothese dat ik géén jeugdtrauma of andere grote issues te verwerken heb houdt voorlopig stand. De anti-these is dat ik een dermate oppervlakkig leven leid dat het er zélfs hier niet uitkomt. Ook niet ondenkbaar.

In de Dhamma Talks van de Britse monnik gaat het veel over het ik-zijn, en dat dat niet bestaat. Ik heb nog steeds een beetje moeite met die gedachte, maar ik zie wel dat het trotse en arrogante van m’n ego af moet. Ik ben daarom ook begonnen met EGO schreeuwen in mijn hoofd als ik merk dat ik iets egocentrisch denk – om zo mijn brein een beetje te conditioneren. Irritant maar verdomde effectief.

Het hele ‘life is suffering’ gebeuren, daar kan ik nog steeds niet inkomen.

DAG 3 – 18.58
Drie dingen: 1) ik ben eigelijk wel een beetje uitgeademd. 2) Sinds ik mindful drink verslik ik me significant vaker dan in mijn oude leven (P< 0,05). 3) De mooiste van de mooie jongens wil definitief geen leefregel verbreken met mij.

DAG 3 –  21.01
Ik kreeg een glimlach van de Neo Boeddha voor het slapen gaan. Dat was fijn.

DAG 3 – 21.20
Wat de hel! Ik voel me scherp, rustig, vrolijk, heb geen honger en ben wakker – hoewel ik sinds 4.30 op ben. Ik ben content – zo niet gelukkig. Alle spieren in mijn lichaam doen pijn, en toch kan ik 30 minuten stilzitten zonder pijn of irritatie. Mijn voeten en benen slapen vaak tijdens het zitten, en ik besteed er niet eens aandacht aan.

Ware het niet dat ik natuurlijk geen woord geloof van dit Boeddhistische geneuzel zou ik bijna geneigd zijn te denken dat dit ergens goed voor is!

DAG 4 – 04.01
Beduidend minder enthousiast nu.

DAG 4 – 09.20
Had een aardige pre-ontbijt sessie vanochtend. De talk ging over je ego, en ik realiseerde me dat PNOT tijdens deze retraite mijn escape is. Ik dwaal niet zoveel af tijdens het mediteren, maar ben wel veel bezig met het formuleren van PNOT paragraven tijdens de meditatie. En om die dan zo te herschikken dat ze het grappigst zijn.

Maar ik reflecteerde ook dat PNOT gelijk staat aan mijn ego. Ik schrijf een leuk stukje, krijg daar complimentjes voor en mijn ego strijkt de eer op. Dus als ik mijn ego wil temmen moet ik PNOT misschien sluiten.

Daarbij wil ik overigens wel de kanttekening maken dat ik ook niet precies weet hoe iemand ook nog maar iets (creatiefs) kan produceren als we dat allemaal alleen als voeding van de ego zien. Maar voor nu heb ik het gevoel dat al dit gePNOT in mijn hoofd me afleidt van de meditatie, dus dit is het einde van deze liveblog.

DAG 4 – 13.30
GRAPJE! Toch niet. Ik zou reflecteren dat ik geen ruggengraat heb, ware het niet dat die op het moment zo ongelooflijk veel pijn doet dat er toch zeker wel iets moet zitten daar.

Ik ben gestopt met het inhouden van mijn adem vanwege een nijpend tekort aan bruikbare hersencellen. In plaats daarvan tel ik nu hoe lang ik inadem en hoe lang uit, en dat rek ik dat beetje bij beetje verder op.

Al met al is het wel een beetje een spelletje of zelfs wedstrijdje. Zo lang mogelijk de adem inhouden of de heuvel aflopen zonder dat mijn flip-flops een flip (of erger nog, flop) geluid maken, en zonder op een blaadje te trappen.

Ik vraag me af of dat goed of fout is. Het eindresultaat is namelijk wel dat ik slechts op één heel klein en basaal ding focus.

Note to self: bij thuiskomt googlen of het mogelijk voel dat ik mijn hartslag voel in mijn buik en gezicht, en of het ongezond is om te stoppen met ademen. Ook: zelftest hersenbeschadiging opzoeken.

DAG 4 – 15.32
Inmiddels ook LUST toegevoegd aan de woorden die ik in mijn hoofd schreeuw. Deze om mezelf weg te conditioneren van de mooie jongens. Vanzelfsprekend is LUST meteen gestegen tot mijn meest geschreeuwde conditionering.

Ik struggle nog steeds een beetje met het life is suffering verhaal, maar zie inmiddels wel in hoe we eigenlijk geen eigen ik hebben en dat het zelf-zijn een construct is. Uiteindelijk worden we alleen maar gedreven worden door prikkels, angsten, lusten, etcetera. En dat dit soort prikkels ook ons zelf-zijn maken. Ik kan het niet zo goed opschrijven, but it did make sense in my mind today. Ik zie ook in dat we meer in harmonie moeten leven met de natuur en het hele vergangkelijkheidsgebeuren. Maar wat ik moeilijk vind is dat als ik dit als waarheid aanneem, dan vind ik dat je eigenlijk alleen maar de conclusie kan trekken dat je in een bos moet gaan wonen en je terugtrekken uit society. Ik zie niet echt hoe je dit kan geloven en daarna gewoon weer lekker verder kan gaan in de kapitalistische wereld. Hoewel dat uiteraard wel precies is wat ik ga doen.

DAG 4 – 16.00
Verlichting in 4 simpele stappen:

1. Ga met je kont op je hakken zitten tot dat je onderlichaam af begint te sterven
2. Hou je adem in voor 70 seconden
3. Take a few quick, deep breaths om te voorkomen dat je daadwerkelijk sterft
4. Focus op je neusgaten en neem micro – nee, nano adempjes. Net een tikkeltje minder dan wat je nodig hebt om te overleven.

Gefeliciteerd: je zweeft.

Dit had ik net. Het was een vreemde ervaring, alhoewel niet overpowering. Onze teacher had het de hele tijd over diepe concentratie, en ik denk dat ik daar bijna was. Mijn onderlichaam was als vastgevroren aan de grond (lees: gestorven). Eigenlijk alles van mijn nek naar beneden. Ik dacht dat ik verschrikkelijk gestrest was, totdat ik me realiseerde dat het mijn hartslag was die ik door mijn hele gezicht voelde bonken.

In mijn hoofd was ik heel erg bezig met wat er gebeurde en ik denk dat ik op het punt stond om in een of andere meditatiestaat te komen, maar dat ik er te bewust van was om verder te komen.

Toen ik daarna door het bos wandelde (sommigen zouden het walking meditation noemen) en het overdacht kreeg ik het idee dat ik op het topje van een ijsberg sta met deze meditatietechnieken. Ik ben benieuwd of er een omslagpunt komt in de komende dagen, of dat je alleen maar hele kleine stapjes maakt steeds.

Voor nu ben ik even uitgemediteerd. There’s only so many times a day that you can bring your body to the verge of death.

DAG 4 – 17.21
Wat is het heeeerlijk om zonder stimulatie te leven. Ik hoef nergens heen, heb geen agenda, geen notifications of biepjes. Mijn hoofd is helemaal leeg en ik ben letterlijk bezig met de volgende voetstap die ik ga zetten. Dat is zo’n beetje m’n horizon. Best wel ongelooflijk en best wel fijn.

DAG 4 – 17.25
De voorlopige verwachting is dat ik inderdáád al mijn aardse bezittingen af zal staan aan het einde van het meditatiekamp. Niet om nirvana te bereiken, maar om te betalen voor de duizend uur durende massage die ik nodig heb WANT NONDEJU MIJN RUG DOET PIJN.

DAG 4 – 18.07
AAAAAHHHHH IK WIL PRATEN!!! Een uur geleden liep ik langs 2 mensen die stiekem zaten te kletsen en dacht ik: “grappig.. ik heb echt helemaal niet de drang om te praten”. Maar nu wil ik delen, ik wil oogcontact, ik wil aanraking (het hoeft niet eens van een mooie jongen te zijn). Ik wil weten wat de andere mensen ervaren. Wat ze voelen en of het zwaar is. En of ze al gezweefd hebben.

Tot overmaat van ramp kwam ik in de rij voor de thee ook nog naast de Neo Boeddha te staan, wat die drang alleen maar vergrootte. We hebben met handgebaren aan elkaar duidelijk gemaakt dat we okay zijn. Ik wist alleen helaas niet wat het handgebaar is voor “ik heb misschien een teek op mijn achterhoofd, kan je even door mijn haar woelen om te kijken of er een rooie ring zit?”

De Neo Boeddha keek me nu wel al voor de derde keer glimlachend aan, dus ik verdenk haar ervan dat ze in dezelfde staat is. De laatste keer dat ik iets van haar hoorde was gisteravond toen haar flip flops naast de mijne stonden. Weet niet of het toeval was, maar het voelde wel heel erg fijn.

DAG 4 – 18.23
Amai ik ben moe

DAG 4 – 19.08
Volgens mij voel ik mijn hartslag nu ook al in mijn ballen.

DAG 4 – 19.35
Kan iemand mij vertellen waarom ik iedere 18 minuten moet plassen? Zou een volledig liveblog kunnen wijden aan mijn toiletbezoek.

DAG 5
Op dag 5 is de liveblog stil gevallen, maar hier volgt een zo accuraat mogelijke recap:

• Vandaag zag ons schedule er anders uit. Er waren helemaal geen teachings of talks. In plaats daarvan moesten we ons volledig op mediteren concentreren. De gedachte erachter is dat we nu 4 dagen geoefend hebben en we er nu tegenaan moeten.
• Ik begon de dag moe en met een slechte sessie.
• De volgende sessie ging aardig, maar vervolgens begon ik te twijfelen over mijn techniek. Ik ben dus maar de hele tijd aan het ademen, maar doe nog steeds een beetje mijn adem inhouden/stoppen. Daarmee probeer ik de hele tijd mijn hartslag omlaag te brengen, omdat ik het idee heb dat dat goed is.
• Lunch was vet lekker. Mijn twee lievelingsgerechten tegelijkertijd. Daarna wel de koffie misgelopen omdat ik met de afwascorvee meehielp. Daardoor 90% van mijn zen verloren.
• Tijdens de middagsessie sloeg de twijfel weer toe. Snap nu ineens waarom ik dacht te mediteren door zuurstofgebrek: omdat ik veel te lang mijn adem inhoud denkt mijn lichaam dat het sterft, breekt er blinde paniek uit en schiet de adrenaline door m’n lichaam. Daardoor gaat mijn hartslag omhoog en voel ik die zo vreselijk sterk in mijn gezicht. Waarom dacht ik dan in godsnaam dat dit ergens goed voor was? Nou omdat mijn onderlichaam tegelijkertijd totaal sereen bleef. Voorlopige conclusie is dat dat kwam omdat daar al 45 minuten geen bloed heen was gegaan, dus dat dat deel van mijn lichaam al afgeschreven was door mijn hersenen.
• De Neo Boeddha negeert me al de hele dag. Schijtwijf.
• NONDEJU IK HEB ZIN IN EEN BURGER
• Avondsessie begon gemotiveerd, toen weer twijfel, maar uiteindelijk toch fijn. Kwam tot twee keer toe weer tot het punt waarin je suuuuuper super licht ademt. Nauwelijks. Je voelt je slapende benen niet meer, je kriebel is weg… daar stijg je allemaal boven. Je komt in een andere frame of mind; een beetje een trance, maar bij lange na niet zo sterk. En ik was er niet meer zeker van welke hand op welke knie lag. Natuurlijk wist ik dat het links op links en rechts op rechts was, maar als ik een vinger had bewogen om dat aan mijn hersenen te laten voelen was ik eruit geschoten. En we hebben geleerd dat dit het moment is dat er vanuit je onbewuste dingen naar boven gaan borrelen. Maar dat lukt dus de hele tijd niet. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik dan door mijn hoofd schreeuw “HALLOOOO INZICHTEN? HALLOOOHOO!! JEUGDTRAUMA? ANYTHING? EYY!” En dan lig je er natuurlijk weer uit.
• Dit hele kamp is een mind fuck.
• Kleine gebaren kunnen dan weer wel iets fantastisch doen. Als iemand zomaar je kopje afwast voor je voelt dat geweldig, en zelfs als iemand een lepel aangeeft voel ik al liefde voor diegene. Een glimlach kan je hele mood omgooien
• #nieuweinzichten: nul. Heb alleen maar aan mijn techniek gewerkt vandaag.
• Ik moet echt in een massagesalon gaan wonen, wil dit ooit nog goed komen…

DAG 6 – 08.50
Werd vannacht wakker uit een nachtmerrie waarin ik midden in een terroristische aanslag zat. Schrok op in het moment dat ik door m’n kop geschoten werd. Overkomt me normaal nooit en vraag me af wat het betekent. So much for love and kindness.

(achteraf bleek overigens dat de Neo Boeddha tijdens het kamp haar My First High School Shooting nachtmerry had. Saillant detail was dat zij degene was die iedereen doodstak. Met een taartschep).

Lopende naar het ontbijt reflecteerde ik dat ik niet echt sterke verwachtingen had voordat ik kwam, en objectief gezien is het dus een hele waardevolle ervaring. De eerste dagen was ik gewoon blij met de rust in mijn hoofd en de progressie. Maar gedurende het kamp zijn mijn verwachtingen verhoogd en nu voelt het alsof ik iets moet bereiken. Een volgende staat in de meditatie (hoe die ook moge heten in het Pali). En als ik die niet haal voelt het als falen.

Maar ik weet ook dat dit een totaal verkeerde manier is om naar meditatie te kijken. Dubbel gefaald dus. #negatievespiraal.

Zoals de hele retraite liep ik weer mindful naar de eetzaal en was ik weer een van de laatsten daar. Iedere keer dreigt er weer iets op te zijn en soms loop ik echt eten mis. Maar op de een of andere manier leidt dat er niet toe dat ik sneller naar het eten loop. Klein wonder. Wel merk ik dat ik nog wel animalistic het eten in de gaten hou. Wie gaat er dubbel halen, wordt er nog wat bijgebracht, wat is dat, en wanneer moet ik dan opstaan om extra te halen zonder al te eager overkomen. Heb het idee dat anderen zich in dit opzicht ook als aasgieren gedragen.

DAG 6 – 09.23
Mijn corvee taakje dit hele kamp is om de mannenslaapzaal schoon te maken. Helaas doe ik het deel van de slaapzaal waar geen enkele van de mooie jongens woont. Wel zit ik in het deel waar het ongelooflijk stinkt op sommige plekken. 7 dagen met 30 ruftende mannen in een zaal leidt niet altijd tot de meest prettige situaties.

DAG 6 – 10.50
Okay er zijn dus nog steeds mensen die niet mindful door de meditatiehal lopen. Mindful is doodstil met onhoorbare voetstappen, wat wel zo fijn is als je zit te mediteren. Maar er zijn nog allemaal gasten die gewoon op hun hakken door de zaal stampen. Sorry maar jullie zijn echt totaal gefaald in dit kamp en in het leven in het algemeen. Ik wijd de rest van de sessie aan manieren waarop ik jullie dood wil maken.

DAG 6 – 11.44
Ik wilde vandaag niemand meer aankijken, om er nog even echt serieus tegenaan te gaan. Maar in plaats daarvan heb ik alleen maar zin om naar muziek te luisteren en m’n lichaam te bewegen op een ritme in plaats van op mijn ademhaling. Ik wil beats, ik wil met mijn vingers knippen en in mijn handen klappen. Heb de kriebels in m’n buik en wil naar de stad. Naar de grootste stad ter wereld. Naar welke stad dan ook.

Ik hoop dat de Neo Boeddha zich ook zo voelt, want ik moet er niet aan denken om me nog 3 dagen in te houden voor haar nadat we vrijgelaten worden. Het is ook mijn vakantie!

DAG 6 – 17.50
I’m going up and down here… Het ene moment denk ik dat ik het goed doe, het andere dat ik er helemaal naast zit. Op het moment neig ik naar het laatste. Kwam er vanmiddag wel weer in en heb het dansen uit m’n hoofd gezet. Zat weer in zo’n mini trance-je, maar vloog eruit toen ik dacht dat ik aan het kwijlen was.

De Neo Boeddha ziet er wat gepijnigd uit. Of misschien is het gewoon haar geconcentreerde hoofd. Hoop echt niet dat ze verlicht raakt, dan is er weinig meer mee te beginnen volgens mij.

DAG 6 – 21.20
Vanavond was de laatste avond. Had me wederom voorgenomen om er nog even tegenaan te gaan om op de valreep nog Nirvana te halen, maar het bleek een reflectieavond te zijn. Dat was gelukkig bijna net zo fijn als Nirvana. Aan de ervaringen van anderen die hun verhaal bij de microfoon vertelden (de Neo Boeddha was er uiteraard als de kippen bij) merkte ik namelijk dat zij allemaal helemaal niet in verre meditatiestaten waren gekomen, en dat wat ik had meegemaakt heel normaal was. Dat betekent dus dat ik me aan hun kan meten en dat ik niet gefaald heb.

Niet erg Boeddhistisch, maar ik kikkerde er desalniettemin van op.

Een paar mensen die reflecteerden hadden het zelfs niet eens over hun meditatie, maar lulden alleen maar wat over dat ze trots waren dat ze de plees hadden schoongemaakt als corvee taakje. Ik vond dat vrij schokkend, en baalde dubbel omdat ik net 6 dagen lang m’n hoofd heb lopen conditioneren om niet iedereen als imbeciel te veroordelen, blijkt het kamp vol te zitten met imbecielen!

DAG 7 – 05.30
Belabberd geslapen en zojuist de laatste sessie gehad. Nu tas inpakken en naar het ontbijt. Daar mogen we weer praten.

DAG 7 – 07.30
Wow… ik kan nog praten! Het was super onrealistisch om naar de eetzaal te lopen en daar zo’n walm van geroezemoes vandaan te horen komen, die almaar luider werd terwijl ik dichterbij kwam.

Ik was in het begin nog even onwennig om me heen aan het kijken, want ik wist niet zo goed tegen wie ik moest praten. De Neo Buddha was er nog niet, en het voelde als iets ‘groots’. Ik wilde niet zomaar m’n bek open trekken.

Uiteindelijk met een paar Hollanders gepraat.

DAG 7 – 14.22
We zijn in een of ander random toeristisch plaatsje onderaan onze heuvel op Koh Samui, omdat we hier nog een paar dagen blijven. Het voelt alsof ik al mijn goede voornemens alweer verloren ben. We zijn hier omringd door blanke sex-offenders met hun Thaise vriendinnetjes, Russische fitness gasten en Barbie sletjes die vrijwel naakt over straat lopen, en eigenlijk ook alle andere scum of the earth. Ik wilde minder judgemental zijn, maar we zijn beland in het meest moraalloze dorp van dit halfrond en ik kan gewoon niet niet veroordelen (normaal gesproken voel ik me overigens altijd thuis op plekken waar geen waardigheid te bekennen is, dus er moet wel iets verandert zijn in me).

DAG 7 – 23.24
Met een man of 12 van de ex-geïnterneerden biertjes gedronken. Stem schor geschreeuwd.

Nu terug in onze paupere bungalow met een oud matras waar de veren uitsteken in je rug. Maar het voelt o-zo goed.

De Neo Boeddha functioneert naar behoren. In grote lijnen althans. Heb er nog geen alcohol ingekregen.

————————

Uiteindelijk kijk ik terug op een hele mooie week. De basis van meditatie geleerd, en waarschijnlijk meer dan wat je in 2 jaar tijd leert als je 1 keer per week een avondje naar een lesje gaat. Én een hele interessante basis in het Boeddhisme gekregen, van een even geleerde als hilarische als ongepaste Britse monnik. Heb het idee dat de Thaise monniken die er soms ook bij zaten geen Engels kunnen, want als ze zouden weten wat hij allemaal zegt zouden ze ‘m allang de heuvel afgeflikkerd hebben.

Ik heb er een aantal waardevolle trucjes en insights aan overgehouden voor een meer gebalanceerd en mindful leven. En hoewel deze ervaring waarschijnlijk geen grote veranderingen in mijn leven teweeg gaat brengen, denk ik wel dat ik er een aardiger iemand van ga worden.

Al met al dus een aanrader. Niet omdat het leuk is, wel omdat het gratis is. En omdat het eten fohking lekker is. Iets met #diefvanjeportemonnee.

Ps. IK KOM NAAR NEEEEEEEEEDERLAAAAND. Vier. Lange. Maanden. Ga weer bij de VU werken. ETA 20 mei. Tralalalalaaaa