Close
Exit

Met in deze editie: wat gehuil, 1 kroeg, 6 meiden, 1 racefiets aan de muur, 1 geest, en een handvol sleutels. En we eindigen met een kapsalonnetje. In deze editie géén homo’s, ongepaste anekdotes of andersoortige vunzigheid. Helaas.

Om te beginnen even een tegengeluid na alle euforische verslagen die de laatste tijd uit Myanmar kwamen. Want hoewel we met allemaal supertoffe dingen bezig, heeft dat ook zo zijn tol. Sowieso zijn veel van mijn goeie vrienden hier vertrokken afgelopen zomer en kan ik mezelf er al sinds sinds september niet toe zetten om me in de expat scene te storten om me een nieuw sociaal leven aan te meten. (Ik heb wel Myanmarese vrienden, voordat je met een afkeurend wijsvingertje komt…).

Maar daarnaast was ik vaak ook gewoon te moe om me op een alcoholserverende plek te begeven. Sinds het film festival was ik bijna ieder weekend ziek, en toen ik me een paar weken terug zowaar weer een paar biertjes dronk omringd door expats voelde dat daadwerkelijk onwennig. En de rest van het weekend lag ik gewoon weer met koorts in bed. Zozeer zo dat ik me uiteindelijk maar heb laten testen in het ziekenhuis. Daar kwam gelukkig niks uit, waarna ik me al meteen drie keer zo vrolijk voelde en mijn energie exponentieel steeg.

(Totdat Compagnon S. zei dat ik waarschijnlijk tuberculosis heb. Haar letterlijke woorden waren: “Yeah you probably have tuberculosis. I had it when I was 22, but I just took anti-biotics for 8 months. DONE!”).

Het is overigens niet alleen van de stress dat ik niet vooruit te branden ben. Het feit dat er momenteel een appartementencomplex op pak ‘m beet 3,5 meter van mijn raam gebouwd wordt waarbij ze regelmatig de hele nacht lang beton storten helpt zeker ook niet mee.

En toen laatst mijn airconditioning ook nog eens het geluid begon te maken van een propellervliegtuig die in mijn kamer landde stond ik écht op het punt om te breken.

Een ander probleem is dat ik ook in het weekend niet altijd rust krijg, want op zaterdagochtend staan er stelselmatig drie meiden op onze stoep die schoonmaaktraining krijgen in ons huis. En daarbij heb ik eindelijk een bruggetje gemaakt om te stoppen met huilen en over te gaan op de nieuwe zakelijkheid.

Want ja, ik ben dus wel een fohking entrepreneur tegenwoordig. En met wat vallen en opstaan begin ik daar langzaam in te groeien. Sinds ik voor het laatst incheckte is ons schoonmaakleger verdubbeld naar zes meiden, plus een trainer en een lesbietje-van-alles. (als in: manusje)

Onze trainer hebben we alleen in het weekend, maar dan hebben we geen klanten dus moeten ze in mijn appartement oefenen (dat appartement is inmiddels zo sprankelend dat het pijn doet). Gevolg daarvan is dat ik op zaterdagochtend een wekker moet zetten, en met een half slapend hoofd drie schuchtere meiden voor me heb staan. Om het allemaal nog zo’n beetje duizend keer erger te maken, is het eerste wat ze doen de was pakken. Vervolgens loop ik dan mee om te checken of ze kleur en bont goed scheiden.

En waar ik het sowieso al een beetje onwennig vind om personeel te hebben, moet ik dan toekijken hoe die meiden daar mijn onderbroeken staan te scheiden boven de wasmachine en onderling overleggen of deze specifieke vieze onderbroek bij de witte was of bij de bonte was moet.

Iedere week weer sterft er een stukje van mij van diepe schaamte.

Nog een paar anekdotes. En daarbij is het belangrijk te onthouden dat Compagnon S. dus de andere baas is, en dat ons supertoffe lesbietje-van-alles (LVA) de meiden een beetje managed. En eigenlijk ook alle andere dingen doet op de zaak.

super-cleaners-logo-narrow

Een tijdje terug had ik een grote zak, volgepropt met kleren, meegegeven aan S. zodat de meiden strijkles konden krijgen met mijn kleren bij S. thuis.

Twee weken later waren de meiden weer bij compagnon S. thuis, en zegt een van die meiden:
Meid: hey je moet de kleren van die buitenlander teruggeven!
S. Welke buitenlander?
Meid: Ja die goeie vriend van LVA.
S. Wat, waar heb je het over?
Meid: Die buitenlandse vriend van LVA. Die iedere dag bij ons op kantoor rondhangt.
S. WAT?!!?! DIE MAN IS JE BAAS!

Meiden werkten verdomme al meer dan een maand voor ons en dachten dat ik gewoon iemand was die een beetje rondhing op kantoor (als in: iedere dag, de hele dag). Ik had hun sollicitatiegesprek gedaan for crying out loud!

Toen we in het begin onze trainer nog niet hadden moest ik zelf bluffen dat ik iets van schoonmaken afwist. Dat kwam er voornamelijk op neer dat ik door het huis liep met een heel secuur uitziend hoofd en hoekjes aanwees die normaal vergeten worden. Niet per se verantwoord.

En ik ging in het begin zelf ook wel eens mee om schoon te maken in iemand’s huis. Dat was nogal een schok voor LVA want toen bleek ineens dat óók zij aan de schoonmaak moest.

Zelf heb ik daarbij al in minstens één huis de ramen gemold omdat ik ze met een schuursponsje schoongemaakt heb (in my defense… die ramen waren de laatste 12 jaar niet schoongemaakt, dus zonder schuurspons was er weinig aan te beginnen). Maar nadat ik zo’n drie uur lang op ieder raam in het huis had staan zwoegen en in een helder moment bedacht om van héél dichtbij naar het glas te kijken, zag ik dat daar allemaal minuscule krasjes op zaten. En een snelle google opdracht leerde inderdaad dat je NOOIT een schuursponsje op ramen mag gebruiken. Oeps.

Na weken hadden we eindelijk ons uniform klaar. Speciaal broeken laten maken zelfs. Geven we de meiden een broek, zeggen ze dat ze geen broek durven dragen.

Ze hebben in hun hele leven nog nooit een broek aangehad en schamen zich.

new-uniform

Het compromis is nu dat ze hun longyi dragen op straat, en dat ze bij de klant hun broek aan doen; die is namelijk handiger om te dragen tijdens het schoonmaken.

Toen de tweede batch met drie meiden onderweg was naar Yangon moesten we weer op zoek naar een huis. Eentje stond er zelfs al bekant voor de deur, dus er was wat haast bij.

S. kunnen we haar niet in het oude hostel van KS stoppen? Haar kamer is leeg toch?
LVA. ja maar haar huis is haunted. KS zegt dat er spoken zitten.
S. aaargh typisch KS. Dat was gewoon een excuus om te mogen verhuizen. Je moet gewoon niet tegen die nieuwe zeggen dat er spoken op zolder zitten.
LVA. ja maar ze praten allemaal met elkaar, dat horen ze binnen no time en dan krijg ik het over me heen.
S. hmpf

Die housing is dus een hoofdpijndossier. Appartementen zijn vet duur hier en daar hebben we nog geen geld voor. Dus de meiden slapen in een hostel. Maar niet in het hostel waar je nu aan denkt. In Myanmar is iedereen gewend om samen in één ruimte te slapen. Als je opgroeit slaap je met de hele familie, en als je naar Yangon vertrekt woon je in een hostel en slaap je met een stuk of 10 anderen in een grote ruimte op matjes op de vloer. Klinkt vrij naar, maar in een arm land als Myanmar is dat de realiteit voor het overgrote deel van de bevolking, en mensen verwachten ook niets anders. Niemand is de luxe gewend van een werkelijke slaapkamer (of meubels).

Wij hebben die meiden dus in twee hostels zitten nu, maar daar is iedere keer gezeik mee.  Over het ene hostel zeurden de meiden dat de baas aso was en dat om 9 uur de elektriciteitsschakelaar uitging.

Dus S. belde op hoge poten naar dat hostel om verhaal te halen, maar toen bleek dat de elektriciteit helemaal niet uitging en dat het hostel juist op het punt stond om onze meiden eruit te gooien omdat ze tot laat aan de telefoon hingen en luidruchtig waren.

Godzijdank is S. er dan. Die is gewend om met 30 miepende buschauffeurs te werken en heeft helemaal geen geduld voor voor dit soort gezeur. Zij doet dan bad-cop en spreekt ze even zeer sterk toe en laat merken dat dit soort onzin voorbij moet zijn.

Gevolg was de eerste huilende meid op kantoor.

En ja… dit klinkt weer verschrikkelijk onethisch, je personeel aan het huilen maken, maar laat ik het weer even in de context plaatsen:

S.: ja zo gaat het met die meiden uit het dorp. Ze hebben nooit geleerd verantwoordelijkheid te nemen ergens voor, dus als je ze verbetert of kritiek geeft beginnen ze maar te huilen. De maid bij mijn familie thuis begon altijd op te grond te rollen van het huilen als ik haar vroeg iets anders te doen – zelfs als er bezoek bij was. En vervolgens dreigen ze om terug te gaan naar het dorp.

En dat laatste kan ik zéker beamen:

LVA. de meiden willen dat we een paraplu voor ze kopen.
JW. nou… dat vind ik nou echt iets wat onder eigen verantwoordelijkheid valt.
LVA. ze zeggen dat ze terug gaan naar het dorp als ze geen paraplu hebben, want het is heet om te lopen over straat in Yangon.
JW. geschokt. ok ok ok ga paraplus kopen, snel!

Ik kan niet wachten tot de dag dat ik onaangedaan ben door het ‘ik ga terug naar het dorp dreigement’. Ik verwacht dat dat moment niet lang meer duurt, want LVA hoort dat dreigement iedere paar dagen wel van iemand. Als de rijst niet lang genoeg gekookt is enzo.

Het klinkt allemaal alsof je kinderen hebt – en eigenlijk is dat ook een beetje zo. Ze zijn rond de twintig, maar ze zijn niet gewend om alleen te wonen of in de stad te wonen. En ze hebben nog nooit op een serieuze manier gewerkt en kennen de verantwoordelijkheden die daarbij horen nog niet.

Dat maakt S., LVA en mij een vreemd soort lesbisch-homo trio ouderschap met zes geadopteerde kinderen. En disturbing als dat klinkt, zou dat wel het volgende verklaren:

LVA: ehhh, KS zei dat de meiden vriendjes hebben.
JW: WAT!!??! NU AL!? NONDEJU!!!
JW denkt: wacht eens even, is this any of my business?

[moment van bezinning]

JW: JA THIS IS MY BUSINESS. Als die kinderen zwanger zijn staan die moeders hier weer op de stoep en dan zijn het mijn ballen die gespiest worden.

….

Okay… genoeg anekdotes. En ik moet ook zeggen dat het niet allemaal schrikken en huilen is. We merken al dat de meiden wat mondiger worden (ook in positieve zin), soms hoor ik vanuit de keuken luidruchtige conversaties in de trant van:

Hello good afternoon.
My name is May Nu Ehk. Nice to meet you!
I’m Oun Tha, nice to meet you too.
How are you today?

En die zakelijkheid dus.

Ik vind het leuk wat er allemaal bij komt kijken om een nieuw bedrijf op te zetten en dat je in het begin alles zelf moet doen. Zo was het schoonmaken onwijs leerzaam om de processen uit te denken over hoe we onze schoonmaakklussen aanpakken.

En het was vet spannend toen voor het eerst onze kantoortelefoon ging (verkeerd verboden) en toen de tweede keer de telefoon ging (verkeerd verbonden), en toen de derde keer de telefoon ging en het daadwerkelijk een echte klant was.

De eerste keer dat ik bij een klant op bezoek ging om uit te leggen wat we deden en onszelf te verkopen was het vet onwennig, maar inmiddels loop ik al makkelijk bij mensen naar binnen om uit te leggen wat we doen, en ga ik niet weg zonder dat ze hun handtekening onder onze service agreement hebben gezet.

Het voelde in het begin wel alsof je ineens twee werkdagen nodig hebt. Eentje om de staf aan te sturen en alles op te pikken wat er op een dag voorbij komt. En daarna nog een werkdag om daadwerkelijk te doen wat er op je to-do lijst staat. Die tweede werkdag schiet er dan ook regelmatig bij in.

service agreement

We worden steeds professioneler…

cleaning products

Eigenlijk wilde ik dit verslag ’sleutels’ noemen, omdat er een alsmaar toenemende stapel sleutels in ons kantoor ligt, van alle huizen waar we schoonmaken. Maar behalve dat was er nog een belangrijke sleutel die we afgelopen maand hebben gekregen; de sleutel van de kroeg die we gaan openen.

bar sleutelHet is zeer de vraag of het verstandig is om twee bedrijven tegelijkertijd te beginnen. Zeker als je leest dat in de lijst met landen waar het ’t makkelijkst is om een bedrijf op te starten, Myanmar op de 189e plaats staat. En dat is niet zomaar een van de laagste plekken… nee, Myanmar staat op 189 van de 189 landen op de lijst.

Maar er kwam ineens een pand voorbij van de familie van compagnon S. en dat was een opportunity die we niet konden weerstaan. 

Die hele kroeg kregen we ongeveer zo: S. belde mij op en zei: kan je komen, ik moet wat bespreken.

Een half uur later zat ik aan een coffee shake met S. en vriend A. en stelde S. as a matter of fact dat we een kroeg gingen openen. Veel mogelijkheden tot discussie waren er niet – en zoals dat gaat in Myanmar hadden we 10 dagen later ineens de sleutel in onze handen en was ik een dag lang aan het googlen wat de standaardmaten van een WC zijn, hoe breed de bar moet zijn, en waar het aanrecht moet komen.

Het is wonderbaarlijk hoeveel info je daarvan gewoon op internet kan vinden. Maar we hebben ook een interieurontwerper en ik heb al doorgedrukt dat we een racefiets aan de muur gaan hangen.

Er moet nog wel wat gebeuren voordat dit er hip uitziet.

Er moet nog wel wat gebeuren voordat dit er hip uitziet.

 

bar1

A. een vriend van ons hier – ook een Chinese Birmees – zit ook in de bar. Hij is een jaar of 25, en heeft een paar jaar terug een hotel gebouwd voor zijn familie. Sindsdien noemt hij zichzelf ‘contractor’, en zo is het dus dat we al aan het verbouwen zijn in de kroeg.

De eerste muren zijn er al uitgesloopt

De eerste muren zijn er al uitgesloopt

Maar genoeg tekst. Ik moet tegels uit gaan zoeken voor de plee. Tot de volgende keer dus.

ps. we zoeken een nieuwe trainer voor onze meiden en ik belde iemand op die me aangeraden was. Ze zei: ik kan zondag wel afspreken, maar niet zaterdag, want dan trouwt mijn dochter.

Zo ging het gesprek nog even door, en afsluitend ze ik: nou heel veel plezier op het huwelijk zaterdag, waarop ze zei: ja kom maar naar het huwelijk!

Ik antwoord half ontwijkend, maar krijg 5 minuten later de volgende SMS:

Hi, I’m Thi Ri’s daughter. Mom asked me to invite you to my wedding. Coming Sat @ central hotel from 3 to 4.30. See you at my wedding.

pps. er was een aardige delegatie uit Nederland (bomvol feromonen) hier voor oud en nieuw op het strand en een reisje door Myanmar, en die tripjes hebben me verdomde goed gedaan. Ben een stuk relaxter nu en heb weer het gevoel dat ik aardig in control ben. Meestal. :)

ppps. fahrenheit, gaat de kroeg heten. En het schijnt dat we ook mexicaans eten gaan serveren en ons eigen bier gaan brouwen. #waarbenikaanbegonnen

pppps. EN KAPSALON!!! De eerste kapsalon van Zuidoost Azië durf ik wel te zeggen. Hebben we eindelijk wat aan onze shoarma grill.

8 comments

  1. Ex-Huisgenoot M Reply 17 / 01 / 2015 at 18:23

    Hahahahah, ik heb me weer kapot gelachen. Ben zooooo benieuwd en kom zeker jullie nieuwe toko checken als die af is.
    Mijn plan is nu om met kerst te komen, dus beter is Fahrenheit dan al af gozert.

    • jeewee Reply 17 / 01 / 2015 at 19:12

      maar ik wil misschien wel een witte kerst volgend jaar (ervan uitgaande dat mijn investeringsportfolio tegen die tijd wat rendement oplevert). Dus beter kom je met het volgende film festival. 13-15 november :)

  2. Andere ex-huisgenoot M. Reply 17 / 01 / 2015 at 19:31

    Hee! Het was weer eens een heeeeeeerlijke boel. Heb net als de maid van S. op de grondgerold maar van het lachen! Het was weer eens a supreme haarfijne en gedetailleerde beschrijving van het ‘gewone’ leven in Myanmar. Wat ben je toch een getalenteerde man: een uitmuntende schrijver, creatieve graphic designer, lefhebbende entrepreneur en nu ook een sales-talent. JW, jij bent me d’r een! Jammer dat de bruiloft afgelast is doordat jij het vooruitzicht om met mij alleen tijd door te brengen ondraaglijk vindt. Trouwens wie had het over tijd? Ik geloof dat je maar voor een belachelijk verblijf komt van twee nachten? Hoe dan ook, op afstand hou ik van je! Dikke knuffel

  3. Niek Reply 17 / 01 / 2015 at 20:31

    Sjeesus JW! Wat een berg hooi op de vork. Ik wordt al overspannen als ik het lees (terwijl ik onderuitgezakt op de bank een beetje zit te internetten).

    Bier brouwen GOOOOOOD!!! (okay, ik het het een keer of 5 x 25 liter gedaan, met een DHZ pakket uit Vlaanderen). Flesjes vullen en schoonmaken is heel veel werk, houd daar rekening mee. Als je met graan begint is het nog meer werk. Ik hoor het wel als er vragen zijn. Begin gerust met een pakket: https://www.brouwland.com/en/our-products en houd er rekening mee dat het bier in de fles nog een maand of wat moet staan voor het goed en op smaak is.

    P.S. Tuberculose (TBC) is niks om grappen over te maken, of luchtig over te doen. Als je denkt dat je dat hebt moet je een test laten doen, kan allerlei organen aantasten, niet alleen je longen.

  4. keimpe Reply 19 / 01 / 2015 at 04:04

    Druk baasje ben je toch. Aangezien jij lekker voor twee aan het social entrepreneuren bent, compenseer ik dat met vegeteren op de bank. Ieder zo z’n talent…:)

    Heel veel succes!

  5. Roselyn Reply 21 / 01 / 2015 at 14:40

    Nou, ik ben weer helemaal bijgelezen, hoor. En potverdrie Jeewee, wat een goede verhalen! Ik voelde me een beetje schuldig omdat ik onder m’n dekbed lag met m’n smartphone terwijl jij daar in een dag doet waar ik een maand voor nodig heb. Enfin. Als die bar open is moet ik nog maar eens langskomen. En misschien moet ik ook maar schoonmaakster worden. Ofzo. Ik kom ook uit een dorp!

  6. Josine Reply 25 / 03 / 2015 at 02:14

    Kom ik weer aan 2 maanden na dato. Ik heb nu ontdekt hoe het komt: pnot mail komt in m’n spam! Maar desalniettemin erg genoten van dit verhaal en al jouw nieuw ontdekte emoties! Succes met het scheiden van kleur en bont! Liefs

  7. Josine Reply 25 / 03 / 2015 at 02:15

    Wow per ongeluk drie uitroeptekens

Leave a Reply to Andere ex-huisgenoot M. Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Go top