Met in deze editie: 4 bars, 1 jonge man, 5 gekaapte ideeën, 1 busmaatschappij, 1 homobeest, 1 business visum, en 1 paar blote billen.

Ik vertrok Nederland dus met een zak vol innovatieve ideeën om hier op de middellange termijn ondernemertje te gaan spelen. Maar al mijn fantastische business ventures blijken helaas een tikkeltje minder baanbrekend te zijn dan ik had verwacht. In de trant van dat ze al bestaan. Zo had ik het geweldige idee om de eerste hardloopwedstrijd van Yangon op te zetten – met de ietwat koloniaal aandoende (maar wél allitererende) naam Rangoon Run. Maar wat blijkt: eind januari wordt hier voor het eerst in de geschiedenis een marathon gehouden. Met ChampionChip en al! (evenzo deprimerend is overigens dat ik deze run precies 1 dag na de deadline van de inschrijving ontdekte, waardoor ik niet eens kan zeggen dat ik meedeed met de 10 km van dit historische evenement). Tweede venture: stads fietstours voor toeristen: doet al een of andere Australiër.

En dat idee om hier websites te gaan bouwen is al helemáál een aanfluiting; dat doet de halve stad al (zonder er overigens ook maar een cent aan te verdienen). En zelfs mijn laatste hoop; mijn meest uitgewerkte idee; mijn fool proof plan om te verzuipen in de slappe was; om de rest van m’n leven te rentenieren met een banana milkshake in m’n hand: het opzetten van een Yves Rocher franchise, is reeds door een of andere Franse chick weggekaapt:

Als zelfs Yves Rocher er al is weet je dat je écht te laat was

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar laten we het even positief houden. Ik ben per 1 januari namelijk wél ondernemer geworden – zij het op het verkeerde continent. Het was al jaren een droomwens om een KvK nummer te hebben, dus ben ik 2 dagen voor vertrek nog snel langs de Kamer van Koophandel geraced om een eenmanszaak te registeren. En nu heb ik niet alleen een KvK nummer (485200379 alsjeblieft dankjewel), ze hebben me er gratis en voor niks óók nog een BTW nummer bij gegeven!! Ik geloof overigens dat dit voornamelijk betekent dat ik voortaan ieder kwartaal belastingaangifte moet doen over de 0 euro omzet die ik maak, maar dat mag de pret niet drukken!

Ik heb ‘m overigens aangemaakt zodat ik nog eens een opdrachtje of columnpje kan schrijven voor in Nederland. Mochten er anonieme lezers en lezerettes zijn die daar oren naar hebben: jullie kunnen me vinden onder de naam geast. Op z’n engels uitgesproken. Ik realiseer me dat dit een rare en verwarrende naam is, maar laat ik even uitleggen waar het vandaan komt: ik wilde iets met eastbound, of far out, of go east, en toen dacht ik geast. Maar eigenlijk vond ik geast een beetje onbestemd. Toen ik het echter googlede bleek de eerste hit van het Urban Dictionary te zijn, en geast is slang voor ‘a gay beast’. Tsjah en toen ik dat las was ik natuurlijk verkocht.

Inmiddels heb ik al 1 keer gebruik mogen maken van geast consultancies. Birmese vriendin S. helpt me namelijk aan een business visa, en ik heb een brief geschreven waarin S. mij uitnodigt om in Myanmar voor haar busbedrijf advies te komen geven over een e-ticketing systeem. Dat business visum zou me een hoop geld schelen; dan hoef ik nog maar eens in de 70 dagen het land uit in plaats van 28 nu. Ik ben er echter nog niet van overtuigd dat ik dat visum ook daadwerkelijk ga scoren. Ze heeft namelijk ook een brief in het Birmees getypt voor de ambassade. Maar toen S. en Huisgenoot M. afgelopen kerst naar Nederland vlogen had ik S. aangeraden om bij de duane een scène te schoppen en te schreeuwen dat ze getrafficed werd door ‘this crazy women’ om te kijken of ze Huisgenoot M. zouden arresteren. Nu ben ik bang dat ze in de Birmese brief een koekje van eigen deeg heeft verwerkt door te schrijven dat ik een afscheidingsbeweging op kom zetten of iets dergelijks.

S. is overigens een bijzonder leuk karakter. Ze is onderdeel van het YG homofeestorganisatieclubje. En ze heeft dus haar eigen busbedrijf. Ze importeert bussen uit China van het merk ‘Young Man’, en omdat ze het alleenrecht heeft voor de verkoop van dat merk in Myanmar, heeft ze besloten om haar bedrijf hier ook maar Young Man te noemen. En nu zie ik het natuurlijk als een bron van eindeloos vermaak dat de eerste lesbo van Myanmar een busbedrijf heeft dat Young Man heet. Ik barst dan ook meerdere malen per dag uit in een ‘YOUNG MAN… there’s no need to feel down, I said YOUNG MAN…‘.

Leuker nog is dat ze me vroeg of ik bussen kan ontwerpen voor haar. Het design aan de buitenkant dan. Ik heb toegezegd dat ik daar wel oren naar heb, mits ik de bussen in een YMCA thema mag uitvoeren (en vervolgens ben ik als een malle naar de fitness gerend, zodat ik met een sixpack op de foto kan als de bouwvakker).

Visitekaartje

Ondanks de ietwat demotiverende aanvang van deze pnot hebben we wel een venture gevonden waar nog niemand z’n vingers aan heeft durven branden in Myanmar: een homofeest. En de voorbereidingen daarvoor zijn in volle gang. We hebben afgelopen week vier venues bekeken. Onderweg daar naartoe meldde S. dat ze zou doen alsof ze slechts onze vertaler was, omdat ze vond dat het professioneler over kwam als het georganiseerd werd door 2 buitenlanders. Maar nadat wij driekwart zin hadden uitgesproken nam S. het al over en stopte slechts Birmees te praten toen de manager de tafel weer verlaten had. Blijkbaar had ze (en daarin kan ik haar helaas geen ongelijk geven) na zo’n anderhalve seconde al geconcludeerd dat wij belabberde onderhandelaars waren, en zoals het een echte ondernemer betaamt een snelle interventie gedaan.

Onze favoriete bar bleek bijzonder arrogant te zijn en blijkbaar niet geïnteresseerd in onze ongekreukte dollars. En onze tweede optie bleek helaas een belabberd sound system te hebben (we vroegen overal of we de speakers even mochten testen, waarop het personeel zonder met de ogen te knipperen de speakers voluit open gooiden. Menig nietsvermoedende etende gast gooide daarbij een chopstick vol eten de ruimte door van schrik (en minimaal een gast heeft blijvend oogletsel opgelopen toen er een een chopstick in haar traanbuis gelanceerd werd)).

Uiteindelijk waren onze 3 opties eigenlijk allemaal niks, maar gelukkig bedacht S. nog een laatste venue: Mojo. En toen we binnenkwamen waren we meteen verkocht. Dat restaurant is namelijk de meest nichterige tent van de hele stad, met roze gewatteerde muren, roze pluche banken, en zelfs – zo bleek toen ik naar boven keek – een roze gewatteerd plafond. Ik dacht dat ik gek werd! De enige in deze stad die níét doorheeft dat dit reeds een homotent is is waarschijnlijk de eigenaar zelf.

We zijn nu een beetje aan het onderhandelen over de prijs, maar daar zit niet echt schot in. We hebben in ieder geval besloten om te vergeten te vermelden dat het een homofeest betreft (verstandig…? moeilijk te zeggen). We hebben simpelweg gemeld dat het een privefeest is, en hopen dat een hoge drankomzet ervoor zorgt dat ze voor de tweede editie niet gaan mekkeren. In ieder geval heb ik reeds de meest gay’e flyer gemaakt die ooit het daglicht heeft gezien (op mijn computer althans) gemaakt, en hebben we besloten op de evenzo gay’e naam ‘fab’.

fab!

En als jullie nou denken: maar het heette toch YG? Ja da klopt, maar we hebben besloten dat YG de naam van ons productiehuis is. We willen ons natuurlijk beperken tot slechts één feest in de maand. Niet waar er een markt is om half yangon bij ons aan het dansen te krijgen!

Gemaakt met m’n nieuwe illustrator skills

ps. ik heb er zojuist een sollicitatie uit gegooid bij niets minder dan MTV. Zodat óók ik jonge aziaten ervan kan weerhouden om hun dromen na te jagen en maar vooral in hun dorpen te blijven. En iets met een telefoonnummer en human trafficking.

pps. ik vlieg morgen naar baaaangkok. Aldaar zal ik een week lang de stad onveilig maken met Amna. En haar moeder.

ppps.Ik ben benieuwd of dat de ‘familie verhoeven in bangkok’ experience uit 2004 kan toppen. Dan zal ze echter streng moeten zijn daar josine en ik toentertijd bij aankomst van de beide ouders verhoeven meteen in een bad werden gestopt omdat ze ons vies vonden na 4 maanden azië.

pppps. Dat gezegd hebbende had ik toen reeds 2 maanden m’n dreadlocks niet meer gewassen, dus ze hadden wel een punt.

ppppps. Gisteren speelden we vlam in de pan/celebrity/brief in de pan/hoe je dat spel ook noemt. Dat je beroemdheden op briefjes schrijft, en dat je dan een briefje pakt uit de pan en die moet omschrijven/uitbeelden (soort pictionary geloof ik). Gisteren deden we de gevorderde versie, waarbij je ook werkwoorden, quotes en eigenlijk ook alle andere dingen op mocht schrijven. En zo kwam het voor dat ik bij de uitbeeldronde het kaartje met daarop ‘streaking’ uit de pan haalde.

De volgende alinea zal waarschijnlijk niemand verbazen, want mijn eerste ingeving was natuurlijk ‘BROEK NAAR BENEDEN!!’. En aangezien ik bij dit spel altijd van het fanatieke soort ben, wachtten mijn handen niet op een tweede ingeving, en had ik – terwijl mijn hersenen nog maar bij ‘BROE’ waren – m’n broek al op m’n enkels hangen. Helaas kwam daarbij ook een tikkeltje meer onderbroek naar beneden dan waar ik eigenlijk op gehoopt had. Temeer omdat ik de helft van de spelers minder dan 24 uur kende.

Maar ach… het was geheid een keer gebeurd, en ik ben allang blij dat het niet op een openbare plek was.