In deze editie: homo’s. Alweer. Daarnaast woedt er in deze editie 1 oorlog, sterft er 1 meisje, komen we 1 legerbasis tegen en ook 1 motorbende. Verder is er 1 sweat shop en komt uiteraard ook seks 2 keer voor. 3 keer zelfs als je deze intro meetelt. 

Ik kreeg van een zekere Daan met dezelfde Achtermaam het verzoek om eens over de duistere kant van myanmar te schrijven. Hij leek vooral geïnteresseerd om te horen of ik wel eens bang was om beroofd te worden als ik ‘s nachts over straat liep. Een nogal conservatieve verwachting als je meeneemt dat ik in een land woon waar in het noorden een oorlog woedt en waar in het oosten nog zeer recentelijk een paar moslim dorpen afgebrand / uitgemoord zijn. En dan heb ik het nog niet eens over het repressieve regime dat nog geen anderhalf jaar geleden alle buitenlanders achtervolgde en afluisterde. Dat is overigens nog vrij mild als je het vergelijkt met wat het met de eigen bevolking deed.

En nu nog mag je in het land alleen maar binnen het nauwe toeristenpad reizen. Als je het in je hoofd haalt om daar buiten te reizen moet je een travel permit aanvragen bij het ministerie; een proces dat zomaar 3 weken in beslag kan nemen. Laatst sprak ik iemand die in z’n vakantie met de fiets erop uit was getrokken, en 2 nachten in de cel was belandt omdat hij blijkbaar in een restricted area terecht was gekomen.

Ik dacht eigenlijk dat ik zelf nog geen anekdote had van die trant, maar vergat daarbij helemaal wat er afgelopen week bij de Hash gebeurde. De route van de Hash run (met de papiersnippers) was de avond van tevoren uitgezet, en toen we langs een prachtig meertje renden bleek het zandpad ineens afgezet met een hek van bamboestokken en planten. Een hek dat er de dag daarvoor nog niet stond. Ik begreep in eerste instantie niet zo goed wat er aan de hand was, maar het bleek dus dat ‘iemand’ overnight een breed hek midden op het pad had gebouwd. Daarachter liep het pad gewoon verder, dus het zag er heel vreemd uit.

De Hash zou de Hash echter niet zijn als ze niet meteen begonnen om een pad weg te slaan door het struikgewas, en zo renden we met z’n veertigen vrolijk om het hek heen. Honderd meter verderop kwamen we echter weer een hek tegen – deze nog een stuk breder dan de eerste, en er kwamen een paar mannen op ons afgerend die wild met hun armen zwaaiden en heel hard ‘NO NO NO‘ riepen. Ik vond het op z’n minst vreemd, en eerlijk gezegd ook wel een beetje dodgy. Maar het gebeurde allemaal zo snel dat ik maar gewoon achter de meute aanliep. Het leek me onlogisch dat 40 blanke hardlopers afgevoerd zouden worden in legervoertuigen, en aangezien ik niet voorop liep zou ik in ieder geval ook niet de eerste zijn die zou sneuvelen als een verdekt opgesteld peloton het vuur zou openen.

Het bleek dus dat er inderdaad een legerbasis was daar in de buurt, en dat er blijkbaar iemand was die absoluut niet wilde dat wij die kant op renden. Uiteindelijk hebben we de route gelukkig aangepast en heeft er geen onnodig bloedvergieten plaatsgevonden.

Maar voordat iedereen (lees: E & J uit G) me met handen en voeten het vliegtuig terug naar nederland in komt slepen: het is hier heel erg veilig. Veertig jaar van tirannie en willekeurig geweld hebben ervoor gezorgd dat geen birmees het ook maar in z’n hóófd haalt om m’n portemonnee te jatten, en de democratiserende regering heeft het afgelopen jaar met alle ethnische groepen vrede gesloten – behalve met de Kachin in het noorden. Maar ook daar is men ook dichtbij een staakt het vuren. En er mag al een stuk vrijer gereisd worden dan voorheen.

Het ergste dat mij kan overkomen is dat Saacha (mijn fiets,red. – uitspreken alsof je een krieltje op de tong hebt liggen) afgepakt wordt. Er zijn blijkbaar allemaal wegen waar het verboden is om te fietsen. Ik fiets daar dagelijks op, maar er staan geen bordjes, dus weet ik veel. Ik hoor dat ze wel eens de fiets innemen van mensen die die wegen berijden.Maar ik lach gewoon altijd vrolijk naar de 20 verkeersagenten die ik dagelijks voorbij fiets en word met rust gelaten. Dat gezegd hebbende zou het afnemen van Saacha een grotere impact hebben op zowel mijn geestelijke als lichamelijke gesteldheid dan enige foltering ooit zou kunnen bewerkstelligen.

En dan ben ik ook nog een kleine business venture begonnen

Huisgenoot M. wist me laatst te vertellen dat er hier politiebusjes rondrijden door de stad waaruit je altijd zielige mensen achter de tralies in de achterbak ziet hangen. Ze begreep lang niet wie al die mensen waren in die busjes; ze zagen er heel normaal uit – niet als rebellen uit de jungle. Wat bleek: de politie maakt hier rondes door de stad, en als ze bijvoorbeeld een voetganger zien die verkeerd oversteekt (niet bij een zebrapad), dan wordt die achter in het busje geflikkerd. Als het busje de stad dan rond is geweest en weer langs het punt rijdt waar je opgepakt werd, word je er weer uitgelaten.

Verdere persoonlijke anekdotes blijven helaas nog even uit. Behalve dan dat ik iedere week wel ergens zit en aangestoten wordt door iemand die vertelt dat ‘de zoon van die en die generaal’ zojuist is binnengelopen. Of die van een van de cronies.

Ik weet nooit of crony een breed begrepen term is, maar een crony is een businessman die soort van gelieerd is aan een regime en die daar stinkend rijk van wordt. Vriendjespolitiek voor gevorderden eigenlijk. Die businessmensen zorgen ervoor dat ze zeer warme banden aanhouden met de machthebbers. Thailand stikt er van, en hier is eigenlijk ieder groot bedrijf ofwel in handen van het leger, of van een generaal, of van een crony.

Zo zat ik vorige week in een bar en kwam er een groep motorrijders voorbij rijden op hele zware motoren. Ze stopten iets verderop en liepen niet lang daarna de kroeg in. Daar merkte ik dat om ons heen de gesprekken kort onderbroken werden, en je zag het hele restaurant voorzichtig opkijken. Wat blijkt: een jaar of 10 geleden was deze motorbende van jochies – allen zoons van de allermachtigsten en superrijken van Burma – breed bekend en nog breder bevreesd. Ze stonden boven de wet en konden alles maken. Totdat de leider van de bende op een avond de dochter van de hoogste generaal van het land (zeg maar de baas van myanmar) achterop had zitten. Hij kreeg een ongeluk, vloog over de kop, en de dochter overleed.

De leider zelf overleefde, maar hij en zijn bende werden voor een kleine 10 jaar achter de tralies gegooid. En er heeft sindsdien geen enkele motor meer op de straten van yangon mogen rijden!

Ze zijn een paar weken terug vrij gekomen, en lijken hun positie extra-judiciaire positie weer opgepakt te hebben. Daarbij moet ik overigens opmerken dat ik de term extra-judiciair zojuist verzonnen heb. Ik wilde niet 2 keer ‘boven de wet’ gebruiken. Ik had ook nog kort overwogen om iets met ‘de lange arm van’ te doen, maar daarmee liep ik vast.

Het Winnende design

Dan nog de uitslag van de buscompetitie. Het was nummer 3A. Gefeliciteerd Marloes! Je wint een leven lang gratis e-mail reminders als er een nieuwe pnot online komt.

ps. collega&huisgenoot M. loopt allemaal LGBT workshops te geven op kantoor. En nu heeft ze het er zelfs over om flyers voor ons feest op de WC’s op kantoor op te hangen. Zodat mensen in de privacy van hun eigen poeplucht een homoflyer achterover kunnen drukken. Ik was sceptisch to say the least, maar naar nu blijkt krijgt collega&huisgenoot M. nu de hele tijd high fives op de gang van stiekeme homo’s die haar toefluisteren dat ze naar onze fuif komen.

pps. ik herinnerde me recentelijk dat ik eigenlijk altijd één regel had voor mijn online identity: ik wilde niet dat mensen via google konden zien dat ik homo was. Vond ik privé. Ik weet niet precies waar het mis gegaan is, maar feit is dat mijn blog er een van een schreeuwende nichterigheid is geworden waar Perez Hilton van terug zou schrikken.

Dat verbaast me.

pppps. jajajaja nu gaan jullie reageren dat het jullie helemaal niet verbaast. Saaaaaaaaaaaai

ppppps. grappig detail – nu we het over mijn online identiteit hebben: als je “[mijn naam] sex” googled kom je bij de thesis van pieter uit.

pppppps. waarom ik dat weet? jullie hebben toch ook allemaal wel eens gecheckt of er geen sex tape van jezelf op internet terecht gekomen is?

ppppppps.  ActionAid heeft een ‘sponsor-een-kind’ concept in myanmar. In de kamer naast ons – waar ik ieder kwartier doorheen loop voor mijn koffie run – zitten al heel de week 10 myanmarezen stapels en stapels aan brieven en tekeningen in de juiste envelop te stoppen zodat ze bij de goeie sponsor papa en mama in denemarken terecht komen.

Mijn ouders hadden ook altijd zo’n kiend, en ik stelde me altijd zo voor dat dat kiend dan voor z’n hutje in een dorre woestijn in afrika zat, en daar eigenhandig die tekening in een envelop stopte, dichtlikte, en dan 37km naar de dichtstbijzijnde brievenbus liep. Maar het blijkt dus dat al die enveloppen in een soort foster parents plan sweatshop dichtgelikt worden.

ppppppps. Het goeie nieuws is dat ik voor m’n werk soms op het UN-compound moet zijn. Het slechte nieuws is dat ik er voornamelijk kom om te notuleren.

Maar het goeie nieuws is dan weer dat die notulen in de geschiedenis van de UN nog nooit zo snel uitgewerkt en gemaild zijn. Ik ga er dan ook vanuit dat ik binnen afzienbare tijd ook voor gewichtigere zaken uitgenodigd wordt.

pppppppps. Ware het echter niet dat ik gebanned ben van het UN compound. Ik kwam daar aanfietsen, en Saacha mocht niet mee naar binnen. Zogenaamd omdat hij een bomb threat is. Of ik ‘m niet tegen de boom naast het compound kon parkeren.

Dus toen ben ik natuurlijk stennis gaan staan schoppen aan die poort, en nu sta ik op de blacklist.