Met in deze editie: 1 denderend feest, verdomd veel bezoekers, 4 dolgelukkige organisatoren, 1 vice-ambassadeur, heul wat heaumeau’s, 5 euro donatie, 2 knuffelende amerikanen, en een paar hakenkruisen.
Een anonieme lezers categoriseerde mijn schrijfsels recentelijk als ‘opzwepende onzin’ (grootste compliment ooit), en ook jelle begon laatst over “dingen die je meemaakt en waarvan je denkt: als ik dit een beetje aandik en uit zijn context haal is het weer een perfect verhaal voor het thuisfront”. Wat ik dus eigenlijk probeer te zeggen: het is hoog tijd om weer eens wat opzwepende leugens het internet op te gooien!
En wat een leugens heb ik voor jullie in petto. Want na een opbouw van maanden heb ik nog helemaal niks verteld over ons heaumeau partijtje. De grote dag was op 23 februari, en we hadden alle vier wel een beetje de kriebels ervan. Om 20.00 uur waren we paraat in de club die eigenlijk meer een bar is met roze gewatteerde muren en baby blauwe banken.
Daar moest dus flink wat aan versleept worden. We hebben dus een een dansvloer gecreëerd, de lampen gedimd, de gigantische blacklights aangezet, en de geleende laser op de spiegel gericht.
Het was een kroeg met 2 verdiepingen. Beneden is de bar, en boven is het zitgedeelte. Wij hadden alleen boven, en zaten boven aan de trap met de entree. Daar werd iedereen 2 euro lichter, maar daarvoor gooiden wij er wel een shot in. We hadden een prachtige YG stempel, en we hadden het briefpost systeem. Waarbij iedereen een nummer opgeplakt heeft, en je liefdes- en andere ongepaste aanzoeken naar je nummer kan sturen. Want je moet toch met iets innovatiefs komen in zo’n land he.
Medeorganisator B vond het onwijs spannend en was over ieder detail aan het stressen. Ik kreeg daar alfa-mannetjesgedrag van (en vond daarbij dat ik beter wist hoe die details ingevuld moesten worden) en wat volgde was een uur lange strijd over of het inschrijfformulier voor de mailinglist links of rechts van de kassa moest liggen. En nog meer van dat soort triviale onzin.
Onze fissa begon om 22 uur, maar al voor die tijd druppelde de eerste bezoekers binnen. Daarbij was het meteen raak, want de eersten waren een ouder amerikaans echtpaar die meteen begonnen met ‘oh we think it’s really woooooonderfullll what you’re doing’.
Wat volgt is een ongeloofwaardig verhaal, maar het betreft amerikanen dus ik heb er niets aan aangedikt. Dat zit immers al in het culturele DNA van amerika; onwerkelijker zou ik het zelfs met de beste intenties niet kunnen maken.
Het kwam er op neer dat ze een zoon hadden die homo is, en dat ze het echt ge-wel-dig vonden wat we deden. Ze vonden het zo on-ge-loof-lijk speciaal dat we zoiets organiseerden in de stad. Beiden werken voor de amerikaanse ambassade en gaven les bij het american center (pngetwijfeld een instituut dat opgericht is om de amerikaanse waarden en cultuur te bevorderen).
Lang verhaal kort: ze vonden het bewonderingswaardig dat wij zoiets opzetten voor de birmese jeugd. Bij het american ceter geven ze les aan veel birmese jongeren, en daardoor zagen ze dat die geen plek hebben om veilig uit de kast te komen. Ik heb letterlijk (nie gelogen nie) zes knuffels gehad van ze. Huisgenoot M nog ontelbaar veel meer, want die heeft er een half uur mee gepraat. Ze wilden ons heel graag helpen en boden ons ruimte, geld en personeel aan in het american center als we daar iets wilden organiseren.
Om hun aanbod kracht bij te zetten doneerden ze meteen 5 euro voor het goede doel. Ironisch genoeg weigerden ze wel de gezamenlijke entree van 4 euro te betalen, dus hun donatie had iets met een druppel en een gloeiende plaat te maken. Maar het idee was lief.
Na de amerikanen kwamen er zo’n dertig aangeschoten hetero expats binnen. Onze nieuwe BFFs – in de veronderstelling dat dit allemaal homo’s waren die voor het eerst zichzelf konden zijn in yangon – waren bijna tot tranen toe geraakt door het goede werk dat we deden. Wij keken slechts een beetje ongemakkelijk om ons heen.
Daarna hoefde ik gelukkig weinig aandacht meer te besteden aan de amerikanen, want wat er in de volgende twee uur gebeurde had niemand echt verwacht. Er begon een stroom van mensen binnen te komen, en die hield pas op toen we sticker nummer 200 uitdeelden van onze briefpost.
Teamlid B en S waren tot de avond aan toe bang geweest dat er maar 23 man zouden komen. Huisgenoot M en ik zaten beide aan een man of 70 te denken. We waren totaal niet voorbereid op 200 man, en het was dan ook chaos aan de kassa. Onze shot glazen waren iedere 6 minuten op, maar ook beneden bij de bar was het zo’n chaos dat niemand tijd had om glazen te wassen.
De tent puilde letterlijk uit. Wij hadden eigenlijk alleen boven + balkon, maar ook beneden zat het stampvol, en uiteindelijk stonden er zelfs buiten op de stoep een man of 30. De staf en de manager – die er ook vanuit gingen dat er een man of 50 zouden komen – hadden echt geen idee wat hen overkwam en de bar kon het absoluut niet aan. Ik dacht alleen maar de hele avond (gierend van de stress) “Wat hebben we gedaan…? Wat hebben we gedaan…?”.
In myanmar kopen mensen als ze uitgaan meestal óf een fles sterke drank (en dan heeft de bar er de rest van de avond geen omkijken meer naar) of ze drinken vantevoren en kopen nauwelijks iets als ze uitgaan. Gevolg is dat ik in 3 maanden in Myanmar nog nooit ook maar 1 seconde heb hoeven wachten aan de bar. En nu stonden mensen echt rijendik te dringen aan de bar alsof het een donderdagavond in een afgeladen Tivoli was. Uiteindelijk heeft de manager halsoverkop extra staf, de eigenaren en alcohol in laten vliegen.
Desalniettemin werd er veel geklaagd over het lange wachten aan de bar en over zeer slappe mixdrankjes. Tegen het einde van de avond was zelfs alle alcohol, op Whisky na, helemaal op. Maar ik vind zelf eigenlijk wel dat je een feest geslaagd mag noemen als je eindigt met een lege bar en als zelfs het water op de plee op is!
Die briefpost was ook interessant. Ik ken dat zelf alleen van dat je een bord hebt met 200 enveloppen, dus dan heeft iedereen een eigen envelop waar andere mensen een briefje in kunnen stoppen. Maar wij brachten de post persoonlijk rond. Voor de personal tutch zal ik maar zeggen. Dat was een heel leuk idee toen we dachten dat er 50 man kwamen, maar bleek een ware hel te zijn met 200 nummers op de dansvloer.
Uiteindelijk liep ik schreeuwend de bar rond, op zoek naar nummer 157 alsof het een goedkope afhaalchinees betrof. Maar als ik m’n nummer dan uiteindelijk vond, dan kon ik m’n geluk niet op en gaf ik vol oprechte vreugde het briefje af.
Al met al was het feest wat bezoekers betreft dus een groot succes, maar mijn angst dat het feest overheerst zou worden door hetero expats werd wel een beetje waarheid. Ik denk dat hoogstens een kwart homo was, en dat er misschien een stuk of 30 birmezen waren. Daardoor had ik er de dag erna een beetje een gemixt gevoel over.
Dat is inmiddels weer een beetje weggezakt, en ik zie het nu maar zo dat alle gasten het blijkbaar een tof initiatief vonden dat er een homofeest georganiseerd wordt, en dat dat ook al iets positiefs uitstraalt. En daarbij gaan we de komende maanden gewoon kei hard werken om het aandeel birmese homo’s te laten groeien.
En het gevoel dat verder overheerste na het feest was dat deze stad schreeuwt om nieuwe feesten. Voor expats die liever niet naar een locale club gaan is er hier niet zoveel te doen, en er worden hier sowieso niet zoveel evenementen georganiseerd. Expats gaan vooral naar huisfeesten, of naar een stomme expat bar die mij gestolen kan worden.
Er is dus een flinke markt die schreeuwt om opengebroken te worden. Rond ons feestje hing een beetje een buz, die rondging op facebook en via de promo. Dat kunnen we duidelijk uitbuiten met een feest dat op expats gericht is. En nu we weten dat we met een sterkere promotie makkelijk 200 expats (met diepe zakken) op kunnen trommelen zijn we ineens een interessante partij. Wordt vervolgd dus!
ps. De dag na het feest hoorden we dat er allemaal hoge piefen bleken te zijn. De baas van het duurste hotel van de stad, de halve britse ambassade (inclusief de vice-ambassadeur) en allerlei journalisten!
pps. Ik heb verdomme nog wel een blauwtje gelopen op m’n eigen feestje! Ik ben een beetje verliefd op een birmees (dat hij beau heet laat ik daarin even buiten beschouwing). Hij is namelijk de birmees die gezegend is met de meeste baardgroei van het hele land. En het zal niemand verbazen dat de man in kwestie dan ook onweerstaanbaar is voor mij. Helaas bleken mijn eigen stoppels een beduidend minder sterk aantrekkend effect te hebben op de goede man. En ik moet zeggen dat ik het een verdomd bedroevende gedachte vind om nu al mijn kansen verspeeld te hebben bij de mooiste man van heul het land.
ppps. Ik verdien eindelijk geld hier. Het heeft effe geduurd, maar uiteindelijk kreeg ik van mijn 3 werkgevers op dezelfde dag uitbetaald; het geld werd letterlijk van alle kanten op me af gegooid. Maar kunnen jullie geloven hoeveel belasting ik betaal hier? 3,5 procent. Een A.D.E.R.L.A.T.I.N.G.!
Ja nee ongelooflijk he. Ik betaal het tarief voor non resident foreigners en dacht dat ik daarom zo weinig betaalde. Maar nu blijkt dat myanmarezen zelf slechts 2% betalen! Het spreekt voor zich dat ik dit als een een groot onrecht zie en alles in z’n werk ga stellen om deze xenofobische regel uit het belastingrecht te krijgen.
pppps. Ik kan langer bij ActionAid blijven werken, dus vooralsnog sta ik nog effe niet op straat.
ppppps. ik zie hier dus heel vaak gigantische hakenkruisen op t-shirts geprint staan. Nu besteed ik daar over het algemeen weinig aandacht aan, omdat die gekke hindoes iets met een omgekeerd hakenkruis hebben (ik geloof dat 1 van hun duizend goden een keer zo’n hakenkruisvorm gepoept heeft). Maar toen ze hier in myanmar t-shirts begonnen te dragen hakenkruisen erop waar in dikgedrukte kapitalen NAZI boven staat begon ik toch het idee te krijgen dat het minder met religie en meer met onze bezetter in de rampjaren ’40-’45 te maken heeft.
pppppps. Huisgenoot M heeft 2 dagen gehibernate om de volledige muziek mix in voor het feest the pre-mixen. En wát voor een mix. Props Ouwe!
6 comments
Kim 09 / 03 / 2013 at 21:59
Klinkt als een prachtfeest! Heel tof dat er zo veel bezoekers waren! Oh en vooral het detail met jou, nummers van mensen rondschreeuwend, zie ik helemaal voor me!
Lieke 11 / 03 / 2013 at 00:55
Een nummers/briefjes systeem innovatief noemen gaat me wat ver, alhoewel ik het rondbrengen voor de persoonlijke touch zeer kan waarderen. Ik zou willen dat ik het zelf had bedacht.
En ik heb net een wordpress website de lucht in geknald. #trots. #hetiswelietsmetduurzameontwikkeling
jeewee 11 / 03 / 2013 at 06:04
birmese context he.. :)
en ehh, ik probeerde meteen: hetiswelietsmetduurzameontwikkeling.wordpress.com maar die werkte helaas niet. Ben wel verdomde benieuwd nu
(en verder laat ik het aan jelle om hierop te reageren)
Marloes 11 / 03 / 2013 at 12:56
Yolo! Heel cool :)
Maj 11 / 03 / 2013 at 17:29
Goed gedaan jongen, klinkt als een zeer geslaagd feestje. Ik zie je inderdaad al rondrennen met de briefjes… En props voor de hakenkruis-poep grap. Dat is een combinatie die niet veel mensen kunnen maken, maar onze Jan Willem schudt dat soort shit gewoon uit zijn mouw. (niet letterlijk, neem ik aan…)
keimpe 15 / 03 / 2013 at 10:51
HALLO! Wie zou er NIET voor kiezen om M. te knuffelen?!