Close
Exit

Met in deze editie: veel vocht en zo mogelijk nog meer schimmel, 1 poepchinees, 1 billenschoonmaakspuit, 2 huizen, weinig seksuele interesses, 3 badkamers, en 1 verdomd dure simkaart.

Drukte is nauwelijks een legitiem argument voor het achterwege blijven van een pnotje, daar ik over de laatste weken gemiddeld slechts zo’n anderhalf uur per dag gewerkt heb. Desalniettemin gebeurt er veel, en daar ga ik het nú over hebben.

Laat ik overigens beginnen te melden dat ik dit pnotje typ bij Bar Boon: Dutch Deli + Espressobar. Een van Yangon’s nieuwste aanwinsten, met de duurste koffie van de stad. Én met appeltaart. In Yangon kan alles. Dat blijkt maar weer eens.

Dutch Deli & Espresso Bar

Bar Boon: Dutch Deli & Espresso Bar

De appelflappen waren overigens uitverkocht, en voor de appeltaart zouden mensen in Nederland niet in de rij staan. Maar in een land dat weinig meer dan rijst en plastic emmers produceert is het zeker niet onaardig.

Maar laat ik eens beginnen bij het chronologische begin. Ik vloog terug via China en moest daar 8 uur wachten. Eigenlijk zou ik een hotelkamer krijgen in Guangzhou, want dat krijg je met 8 uur overstaptijd. Maar ik had 7 uur en 55 minuten. #poepchinezen met hun #poepconfirmatie aan hun #poepregeltjes.

Ik kreeg edoch een stempel om het land in te gaan (zonder visum), maar ben eigenlijk niet ver gekomen. Wel heeft het dagje vliegveldhangen mijn fascinatie voor China weer gevoed. Want China lijkt het verdomd goed voor elkaar te hebben. (ok daar valt nogal wat op af te dingen)

Guangzhou is de hoofdstad van de Guangdong regio. Dat is de regio waar ongeveer alles voor de hele wereld geproduceerd wordt. Als je er overheen vliegt zie je een uur lang alleen maar fabriekenfabriekenwoontorenfabriekenwoontorensfabrieken. En ringweg na ringweg na ringweg na ringweg. Dat provincieweggetje dat doorgaat voor de A10 in Amsterdam verbleekt echt bij wat ze er in China uitstampen.

Maar dat contrast is nog vele malen groter met Yangon. In plaats van 16 ringwegen zie je in Yangon zelfs geen geasfalteerde weg tot het moment dat je het teer van de landingsbaan raakt. Tot vlak voordat je landt is het ruraal, met hutjes en rijstvelden.

En wat is Myanmar een ongelooflijk lief en onschuldig land vergeleken met de chagrijnige Chinezen. Ok, eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de staf van China Southern [Airlines, red.] heel erg vriendelijk en behulpzaam was en Engels sprak, maar als je dan een koffie van 7 dollar koopt op het vliegveld moet je niet verwachten dat de serveerster naar je lacht. Of überhaupt je bestaan erkent.

In Yangon daarentegen kwam de dame van immigratie uit het hokje gestapt, liep naar de tafel toe waar ik mijn entry formulier aan het invullen was, nam mijn pen, en vulde voor mij het vluchtnummer in. Daarna zei ze: ‘het is wel goed zo’ en nam ze me mee naar haar hokje (dit zou zo het begin kunnen zijn van een erotische thriller) en gaf ze me een stempel. En dan de taxichauffeurs. In plaats van zich met z’n 40-en op je te werpen lopen ze vriendelijk met je mee en vragen ze of ik met ze mee wil rijden. Toen ik loog dat er een vriend kwam om me op te halen bood een chauffeur z’n telefoon aan om te bellen of mijn ‘vriend’ er al bijna was.

De terugkomst in Yangon was fijn en warm. Men was blij om me weer te zien, en ik was blij om men weer te zien. Het voelde als een soort thuiskomen in ‘het bekende’.

De eerste week heb ik als vanouds bij Huisgenoot M en Huisgenoot My geslapen. Omdat zij echter verhuisd zijn was er van logeerkamers geen sprake meer, en heb ik in een bed in de woonkamer gebunkert. Een groot feest om weer met de chicks te wonen, maar in een huis van krap 60 vierkante meter is het moeilijk om aan alle menstruatieperikelen te ontkomen. Jullie herinneren je wellicht nog uit een eerdere pnot dat die immer synchroon verlopen, en die hel valt met geen 50 kitkats af te kopen.

En met de berichtgeving in het NRC in het achterhoofd dat de moderne Nederlandse man nauwelijks nog testosteron aanmaakt kwam het mij voor dat ik er verstandig aan deed om me zo snel mogelijk uit de benen te maken uit dat huis.

Dat is over het algemeen makkelijker gezegd dan gedaan in Yangon. Jullie herinneren je misschien nog het hele vraag- en aanbodverhaal van de economielessen. De lokale woningmarkt is nou een typisch gevalletje grote vraag, weinig aanbod. Een en ander leidt ertoe dat je een jaar vooruit moet betalen als je een huis wil en eigenaren een fortuin vragen voor een appartementje dat als unique selling point een zit-wc heeft.

Maar jan willem zou jan willem niet zijn als alles hem niet in de spreekwoordelijke schoot geworpen zou worden. En inderdaad: oud-huisgenoot AL die een NGO managet meldde dat ze voor haar staf een appartement ging huren, en daar kon ik ook wel bij intrekken.

De Deense AL heeft een crush op mij sinds dag 1 (ze is een behoorlijke flirt), en vind het nog steeds moeilijk te verkroppen dat er zelfs geen grijntje hetero in mij zit dat haar als potentiële levenspartner overweegt. Ondanks dat gebrek aan seksuele interesse mocht ik in AL d’r huis, en dat was een bijzonder goeie deal.

Zij heeft het appartement voor 2 jaar vastgelegd (dat gaat ongeveer zo: je legt 24.000 dollar op tafel neer. Of eigenlijk 23,2 miljoen kyat. In briefjes van 5.000 komt dat neer op twee plastic tassen met in totaal 4.640 briefjes van 5.000. Ik heb er helaas geen foto van, maar je kan je voorstellen dat 4 en een half duizend bankbiljetten er aardig indrukwekkend uitzien. De hernia om de biljetten op zes-hoog te krijgen was evenzeer indrukwekkend, maar dan in negatieve zin.)

De deal met het huis is dat ik zo lang mag blijven als ik wil, en dat we met het huis mogen doen wat we willen, zolang AL d’r organisatie iedere maand de huur krijgt, en zolang er staf van haar kan wonen als zij tijdelijk iemand hebben werken hier.

Het is een groot appartement met 4 slaapkamers (en drie badkamers, BOOYAH!) en ligt ook nog eens in de leukste buurt van Yangon. Die is namelijk heel erg in opkomst en is populair bij jonge expats (het type expat dat niet een UN housing allowance van 2000 dollar heeft voor een huis in Golden Valley [de Beverly Hills van Yangon, red.]). Maar de buurt is ook nog erg birmees, met een paar leuke eettentjes en de grootste markt van de stad om de hoek. En vlak tegen downtown aan. Lekker urban.

Zelf gemaakt. Met een flinke zoom.

We hebben zélfs een Shwedagon view. Vanaf de plee. En deze foto is wel behoorlijk ingezoomd.

Daarnaast wonen er een stel vrienden in de wijk en kom ik regelmatig bekenden tegen op straat. Het voelt een beetje alsof ik in Oud West woon en Josine tegenkom op de markt terwijl ik groenten sta te kopen, en dat is bijzonder fijn. Behalve dan dat het josine niet is natuurlijk.

Hoewel alles dus van een leien dakje verloopt, moest ik wel weer even wennen in Yangon. Ik pikte de laatste weken van het regenseizoen mee, en dat betekent vocht vocht en vocht. Houten spatel en snijplank (nieuw, ongebruikt) schimmelen weg terwijl je er naar kijkt. En kleren ruiken lekkerder nadat je er een dag in gezweet hebt dan nadat ze uit de wasmachine komen. Of eigenlijk: nadat ze drie dagen te drogen gehangen hebben en nog stééds vochtig zijn.

Serieus. Gloednieuw. Nooit gebruikt.

Serieus. Gloednieuw. Nooit gebruikt.

Alles heeft een hele distincte regenseizoen lucht – een beetje zo’n vochtige schimmelige lucht. Ik wilde in het begin niet eens douchen omdat je daarna de schimmel over je lichaam moet uitwrijven met je ranzige handdoek.

Sowieso is het een avontuur om te douchen bij Huisgenoot M en Huisgenoot My. De watersituatie is een beetje vreemd in hun appartement (vreemd in de Nederlandse context althans, hier in Yangon is het redelijk normaal). Boven de douche zit een watertank ingebouwd (je kan daardoor nauwelijks rechtop staan – ook een soort unique selling point). Die zorgt voor het water in het hele huis, maar dan is de druk te laag. Daarom zit er een pomp bij die een schijtherrie maakt. Zodra de pomp voelt dat er een kraan open gaat begint ‘ie te pompen zodat er druk op de leiding komt.

Probleem daarbij is echter dat dat betekent dat het hele huis (en hoogstwaarschijnlijk ook alle 27 buren, want je leeft er nogal op elkaar (en dan druk ik het nog zachtzinnig uit) precies kunnen horen als je met de billenschoonmaakspuit bezig bent in de WC. Sterker nog, je kan aan de kracht van de pomp horen of je de volle kracht erop zet erop of niet.

In mijn nieuwe huis kan ik godzijdank weer gewoon anoniem spuiten, en met die ambigue woorden laat ik jullie. Ik moet morgen namelijk vroeg op want ik ga voor 3 weken het veld in. Naar twee staten waar ik nog nooit geweest ben, en werk doen dat ik nog nooit gedaan heb. Dat wordt leuk mooi zwaar en verdomde leerzaam. En ook lang, want voor een stadsrat als deze is 3 weken in de ruraliteit natuurlijk een mensenleven. Desalniettemin heb ik er zin in. En wie weet heb ik er wel genoeg internet om er iets nuttigs over te schrijven.

 

ps. In China staan er allemaal van die gekke steden in Centraal Azië op de vertrekschermen van het vliegveld. Vind het heel erg grappig dat je dan ineens internationale directe vluchten hebt naar steden waar ik van m’n leven nog niet van gehoord heb: Busan, Baku, Chelyabinsk, Krasnoyarsk, Ulan Ude, Luanda en Tashkent

pps. ik heb dus zowaar een helm gekocht voor op de fiets hier. Moest even zes maanden aan het idee wennen, maar nu gebruik ik ‘m als ik ver moet fietsen. Heb ook voor het eerst fatsoenlijk licht op mijn fiets, en toen ik beide voor het eerst gebruikte was de eerste associatie van mijn hersenen dat ik een gigantische head light op had. Des te groter was de verbazing toen het licht met mijn stuur mee bleek te bewegen in plaats van mijn hoofd.

ppps. ok ik ga nu eens niet overdreven: ik heb goddomme 150 euro uitgegeven aan een simkaart. Geen grappen. Ik dacht dat ik gek werd. En wat ik daarvoor terug kreeg? Een telefoonnummer dat niet iedere maand vervalt en 8 euro beltegoed.

Ik heb dit dus al vaker gemeld, maar je kan hier alleen aan simkaarten komen via een loterij van de overheid. Toegegeven: als ze iedereen een goedkope simkaart zouden verkopen zou het netwerk het begeven nog voor je aarsgewei kan zeggen, dus er valt wat van de loterij te zeggen. Maar terugkomende bij ons verhaal over vraag en aanbod kom je dus op 150 euro uit.

De Myanmarese telecomsector wordt dan ook wel beschreven als “the biggest telecom desert in the world, with less telephone use than in North Korea or Cuba”. Ken je nagaan.

Mijn nummer komt dus ook van iemand die de loterij heeft gewonnen, en ik ben nu dus deze persoon:

vochtphotos2 vochtphotos1

pppps. Van mijn oud collega’s kreeg ik bij terugkomst meteen een: ‘I think you’ve gained weight, no?’

ppppps. En als laatste alvast een teaser voor de volgende pnot. Want hoe heeft dit in vredesnaam zo ver kunnen komen:

En het mooiste: op de hals staat groot: Imported from Holland

Het mooiste: op de hals staat groot: Imported from Holland

8 comments

  1. Jeanne Reply 05 / 10 / 2013 at 23:53

    Schatje, na eerst n heerlijke mail van je pa voorgelezen te hebben aan mijn ma, toen n niet nader te noemen Nijmeegse conversatie en nu dit, mijn dag kan niet meer stuk. En dat kan ik net zo snel zeggen als aarsgewei, vink wel n leuk verzonnen woord, dank u. Het vergaat je dus goed zo te lezen. En al dat moois gaat onze kiel bewonderen over niet al te lange tijd. Dan gaat Jelle bij Menno wonen en komen mijn en majs moeder n week of twee daarna op bezoek. M’n ma heeft al geboekt. Zou t leuk vinden als je haar ook n x meeneemt naar die feestjes van je die je organiseert. Vwb je woonruimte, het kan ook niet anders, good stuff happens to good people. Die simkaart daarentegen was typisch n gevalletje rip off lijkt me zo, maar aangezien dat jij nog steeds na 28 jaar volhoudt dat je niet naïef bent zal ik dit ook wel niet aan je verstand gepeuterd krijgen. Nou, succes in t veld. Lijkt me hilarisch als ze daar allemaal gewoon kunnen bellen. X

  2. Jelle Reply 06 / 10 / 2013 at 01:36

    Goed verhaal. Luanda ligt overigens in Angola (dat is dus Afrika), maar dat wist je natuurlijk wel.
    En aangaande die sim-kaart: je moet toch connected blijven, dus daar kun je nooit een buil aan vallen.

  3. Huisgenoot MY Reply 06 / 10 / 2013 at 09:08

    Sinds dat jij mij verlaten hebt, lijken mijn menstruatieperikelen blijvend te zijn, en niet meer zoals vroeger maandelijks. Of is het een gebroken hart waarmee ik in de war ben?

  4. Pingback: In het diepe

  5. Kim Reply 14 / 10 / 2013 at 04:07

    Aaaah wow! Die Grolschfoto! Wat tof! En je telefooncontract is geweldig!
    En ik moest heel hard lachen om het stukje met de pomp, maar dat staat buiten kijf.

  6. josine Reply 03 / 11 / 2013 at 01:37

    Dit leest zeker niemand meer

  7. Lieke Reply 03 / 11 / 2013 at 17:36

    oeps, mijn gmail heeft jouw update-mails verstoten, vandaar dat ik nu zie dat je 3 updates hebt. #bijlezen

  8. Kardelen Reply 22 / 01 / 2018 at 20:26

    Leuk om te lezen. Ga zo door.

Leave a Reply to Kim Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Go top